een middagje in de vakantie...

Heerlijk vakantie en niet te veel moeten; dat is waar ik van houd. Niet te veel regels en niet te veel gehaast van hot naar her. Lekker relaxed vind ik het en je rust er ook beter van uit.
Het enige wat vandaag moest was het bezoekje aan onze huisarts met onze Japs. Je gelooft het misschien niet, maar dat valt vaak ook nog onder gezellig.
De beste man is de eerste 4 jaar van Jaspers leven elke maand komen "buurten" om te checken hoe het onze Jasper verging. Vaak kletsten we dan een uur lang en dat ging lang niet altijd over Jasper. Kinderwens; erfelijkheid kwam allemaal aan bod net als tal van afgedwaalde onderwerpen, waarbij de gsm van de beste man wel eens afging met de boodschap"Wim, ik weet niet waar je blijft, maar ik ga nu eten" en hij haastig vertrok. Soms kwam hij, na een ziekenhuis opname van Jasper,wel eens langs met een kort door de bocht gestelde""zo, dat was weer op het nippertje, waarbij hij naging of ik nog met beide benen op deze aardbol stond. Deze bezoeken waren wat minder maar erg verhelderend.
Vandaag ging ik dus langs bij hem. Ondanks dat de wachtkamer achter me vol loopt (dat blijkt als ik buiten kom) kletsen we zo'n 25 minuten over Jasper. Hij luistert naar het verhaal van de slikvideo; het neurologisch probleempje. We denken samen en komen op de KNO arts of het schisisteam, maar eigenlijk vindt hij het allemaal niet zo erg. Het probleem was er altijd al en wordt nu door de verkoudheden versterkt.
Dan komt de aap uit de mouw en komt de conclusie, die ik zelf ook al lang getrokken heb, maar voor me uit schuif...... "is Jaspers niet gewoon oververmoeid door de lange dagen op en neer naar Goes, waardoor hij korte nachten heeft? Zou je hem niet gewoon terug naar hier halen, naar de Tjasker? Het is gewoon een kwestie van je boerenverstand gebruiken": dat zijn Ter Burgs woorden.
Zo gaan we met stof tot nadenken naar huis. Daar zijn Eline en Bram bezig met een zelf gemaakte hindernisbaan door het huis, waarbij ze een stuk afleggen lopend in een kruiptunnel wat er erg komisch uitziet.
Even later staat vriendin Aukje voor de deur met haar 2 meiden. Heerlijk kletsen we bij en genieten we van elkaars gezelschap met koffie en lekkere koek. De kids vermaken zich met verkleden en muzieken en zien we verder niet.
Vriendin Nancy schuift ook nog aan en dat biedt nog meer perspectieven totdat haar jongste belt met een warrige boodschap dat de hond aangereden is. Ze spoedt zich naar huis en wij blijven achter met ons simpele verhalen in de echte wereld, die opeens weer even hard is hoewel het "maar"een hond is.
Tegen zessen sluiten we ons middagje af en ga ik koken voor mijn clubje. Wat een heerlijke middag, die moesten er meer zijn.