Friday, June 29, 2007

De eindstreep

Zoals ieder schooljaar zitten de laatste weken erg vol. Met wat? Ach dat weet ik soms zelf niet. Drie keer niks en heel veel, maar ik heb het er maar druk mee. Er moest afscheid genomen worden van de peuterspeelzaal die opgedoekt wordt en waarvoor in de plaats en 2 nieuwe komen. Geen vrijwilligerswerk meer op maandag dus en afscheid van mijn kinderen en mijn collega van de afgelopen 16 jaar die bij 1 van de 2 nieuwe peuterspeelzalen in dienst komt... wie weet mag ik (ooit) volgen. Dit alles leidde tot een etentje, knutselpartijen en een extra ochtendje peuteren.
Verder moest er op school afscheid genomen worden van groep 8 en was er een wandeling door Hulst voor de combinatie groep 7 en 8. Ondergetekende was weer van het regelcomité en stond met Dianne in een etalage en danste met haar en Eline K3 op de markt. Verder moest het eten voor de gourmet voorbereid worden en moest er met de kinderen gegeten, gefotootd en gediscood worden. (wauw, nieuw Nederlands). Vooraf heb ik 2 moeders geholpen met groep 8 door ze hier in de tuin te laten schilderen op woensdagmiddag.
Verder gaat Jasper weer minder en mocht hij even voor een cranio sessie naar San en naar Elly om zilverdruppeltjes, die werken als een natuurlijke antibiotica. Er is zo stiekem weer aan Jasper gewerkt en dat leidt tot slapeloze taferelen, omdat er weer veel troep uit het lijf geloosd moet worden.
Ook de tandarts, de computer van mijn moeder en de wasberg heb ik gezien en overwonnen en mocht Eline hier een tuinfeest geven om de zomer in te luidden. Tja,20 extra kinderen in de tuin brengt ook nog wat mee, maar Eline en de hare hadden het goed.
Nou een tipje van de ijsberg is gelicht en dan ga ik nu om mijn boek en om Jasper en gaan we nog maar even met water vernevelen, denk ik.
Truste en voor morgen... een mooie dag. En voor mij is de eindstreep nu eindelijk in zicht. Ik dender nog even door tot morgenavond en dan gaan we voor 2 weken naar Bretagne en reken maar dat ik ga genieten van zon, zee, uitzicht, kleuren en mijn gezin. Heerlijk!

Saturday, June 23, 2007

my home is my castle


met dank aan mijn Rudie, hebben we een heel gezellige tuin bij ons huis en oogt het dus zo knus (vind ik)

Thursday, June 21, 2007

ondergaande zon

wandelen




Vandaag, donderdag, een week geleden genoten Jasper en ik van ons favouriete wandelroute. Iedereen was naar school en we hadden net met verbazing gehoord dat het in Holland erg vies weer was. Wij konden ons daar geen voorstelling van maken want hier scheen de zon.

Onder de bomen wandelden we richting Kruisdorp, terwijl de bladeren ritselden en de vogels druk tjilpend heen en weer fladderden. Voor Jasper plukte ik een bosje koolzaad wat hij uitbundig omarmde en waar hij steeds aan zat te friemelen, want ik had het klem gezet tussen zijn kussen en stoelframe.

De dijk bij de zee overgestoken liepen we buitendijks terug. Het gras was lang en wuivend en stond in bloei. Ondanks de schaarse grond zo tussen de stenen aan de schelde groeit er een verscheidenheid aan plantjes en vond Jasper het erg leuk om dicht langs de kant rijdend zo met zijn arm door het lange gras te gaan.

De zee bood weer mooie kleuren, doordat de zon op het zand en schor scheen (eb) en de scholeksters reageerden verstoord op onze aanwezigheid. Zelf vind ik dit alles dan weer erg rustgevend dus heerlijk.

Terug aan de andere kant van de dijk, weer op huis aan, ging ik nog even via "den april" bij het uienveld het land op om het bloeiend vlas op de foto te zetten. Jasper, die de helling af zat, was uit zijn leuning rechter op gaan zitten en keek geboeid mee.

Op tijd voor de volgende sondevoeding waren we terug en toen het ergens in de achtermiddag slecht weer werd, waren we extra blij dat we de tijd genomen hadden om er tussen uit te piepen.

Saturday, June 16, 2007

Gelsenkirchen...here we come....toch?

Als echte Peter Gabriel fan wilde ik dit jaar natuurlijk naar zijn concert. Met Jan, ook een echte fan zou ik naar Amsterdam gaan de avond voor mijn vertrek met het gezin naar Bretagne. Niet zo'n erg goed idee, dat geef ik meteen toe. Al is het maar omdat iedereen me dat ook verteld heeft.
Tja, wat dan? Niet gaan? Hm, dat vond ik niet echt een optie. Rudie dook met Fred achter de pc en samen vonden ze dat ik dan maar naar Duitsland moest gaan, want dat klonk tenslotte alleen maar verder dan het was.
Ik dook dus het internet op om kaarten op te sporen. Via het Net ging dat niet lukken, want ik woon niet in een duits talig gebied. Dus vatte ik moed en belde naar Duitsland. Geen kreditkaart, geen kaarten. Mijn zus heeft er wel een en die mocht gebruikt worden. Een gegeven te weinig, geen tickets. Zus maar weer gebeld en dan maar weer naar Duitsland gebeld. Op de een of andere manier wordt ik doorgeschakeld naar iets anders dan de kaartenservice en het nummer wat ik krijg wordt niet beantwoordt.
Gefrustreed besluit ik dan maar te mailen in mijn beste duits (ahumm, kuch) en wacht op antwoord dat 1 dag vooraf komt. Er blijken nog kaarten genoeg te zijn en er is een avondkassa. Mooi zo. Ik regel mijn moeder voor de oppas op Jasper en Bram tot Rudie thuis is en meld er niet bij dat ik met Eline naar Duitsland ga. Dat hoort ze pas als ze hier is en Irma (kwam haar kinderen, mijn oppasjes, ophalen) ons veel plezier wenst.
Om half 3 zijn we onderweg en hebben we geld uit de muur getrokken. Gewapend met de printvelletjes van de route zitten we gezellig samen op de voorbank. Alles gaat goed tot Venlo. Het papier laat ons iets vreemds doen en wij twijfelen aan de actie. Een man beaamt dat het goed gaat komen en dus vervolgen we onze reis. Veel later na een afrit weten we niet of we links of rechts moeten of terug. Waar we staan staan wel geparkeerde auto's maar er is geen mens te zien, behalve die in voorbij zoevende auto's. Gelukkig komt er een behulpzaam exemplaar de afrit af en ziet mijn vraagtekens. Hij stopt en moet lachen om onze kaart in het Beste boek van de weg (Duitsland zit vol snelwegen en dus ook mijn boek is overal rood en klein). Van onze route blijken we flink af te wijken dus stuurt hij ons terug richting Venlo.
Natuurlijk rijden we niet ver genoeg door, want de Duitse borden snapten we toen nog niet daar de Nederlandse logica er volgens ons in ontbreekt. We besluiten Krefeld te volgen, want dat kwam ook in de routen van de meneer voor.
Niet gepland en hardstikke om gaan we dus door Krefeld. Eindelijk kan ik tegen Fred zeggen dat ik in Krefeld geweest ben. Sterker nog, ik weet zeker dat we langs Cargill gereden moeten zijn. Afijn, maakt niet uit. Er woont in ieder geval een aardige mevrouw met een fleurige tuin, die ons de weg wees richting Gelsenkirchen. Richting Venlo, zei ze. Ik haat Venlo, roept Eline inmiddels in de bus. We concluderen dat waar je in Duitsland ook moet zijn je Venlo volgen moet. Nauwgezet volgen we haar aanwijzingen, zien nergens Venlo staan en rijden dan Eline's route langs Essen en vinden uiteindelijk Gelsenkirchen. Via het Musiktheater die op onze routeplanner staat vinden we het Amfitheater. Jihoe! Het is ruim half 8 als we op het terrein zijn, kaarten hebben en iets te eten voor onze neus hebben "curryworst mit brottchen" (oef).
Dan lopen we de trap af van het Amfitheater en begint het genieten van ons muziekfeestje. De meeste mensen zitten, dus stellen wij ons op in de 9de rij voor het podium.
Charlie Winston en de Oxigens (of zoiets) zijn erg leuk, met wereldse invloeden en Peter Gabriel met zijn band zijn weer super! Samen staan we glimmend te genieten, mijn meissie en ik. We horen allemaal oud repetoir voorbij komen en Peter Gabriel leest voor in het Duits, wat mij te gemoppeld is om te verstaan met mijn verroest Duits. Zingen in het Duits doet hij wel zelfverzekerd en ook dat klinkt goed.
Veel te snel naar onze zin is het concert al weer klaar en kunnen we op huis aan. Nou dat doen we op het gemakje. We laten het gros voor gaan en gaan dan zelf op zoek naar het Bahnhof. Nou dat zouden we niet gevonden hebben als een groep vriendelijke mannen van een jaar of 60 geen uitleg gegeven hadden, want na bordje 1 was er weer geen vervolg.
De weg terug is zo simpel als de heenreis ook geweest had moeten zijn en verloopt vlot. In Venlo tanken we en eten we een broodje kaas met voor mij een bakje koffie erbij. Dat doet een mens deugd. 61 kilometer voor Antwerpen houd ik het voor gezien. Mijn ogen gaan draai van vermoeidheid, dus parkeren we tussen wat vrachtwagens, rollen achterin de bus ons kleed uit, vouwen onze jassen en vsten tot kussens en duiken onder slaapzak (Eline) en plaid (pour moi) om een dutje te doen. Na 3 uur wordt ik van de kou wakker en vervolgen we onze weg naar huis. De zon komt prachtig op en wij duiken onder in ons bedje voor nog een paar uurtjes slaap. Wat hebben we het Top gehad!

Sunday, June 10, 2007

openlucht museum



Dit jaar mochten we weer genieten van een jubileum van de BOSK. Dat is een oudervereniging voor mensen met een motorische handicap. Het jubileum feestje werd gehouden in het openlucht museum in Arnhem. Tegen een gereduceerde prijs konden we een kaartje bestellen en de uitrijkaart en lunch was gratis.
Samen met ma gingen de kids en ik op weg naar Arnhem, want Rudie is een weekend op stap met zijn collega's naar Groningen. Aangekomen parkeerden we tussen de aangepaste busjes en stortten we ons met alle mede rolstoelers het park in om het te verkennen. We hebben met z'n vijfjes erg genoten. Lekker gewandeld; in oude boerderijtjes geneusd; een broodje gebakken aan een stok; in de molen een film over de oorlog bekeken en oud hollandse spelletjes gedaan. De fietsen werden volop gebruikt, maar de hoepels bleven liggen, want niemand bleek te weten hoe dat moest. Nou mijn mams wist dat wel, dus met haar aanwijzingen ging ik aan de slag, met als gevolg dat vele mensen volgden. Je geeft er één een tip en dan volgt de rest vanzelf. Grappig om te zien.
Koeien werden gemolken, wat vooral ons Eline erg goed afging en het doolhof in één keer getrotseerd, wat Bram jammer vond. Met een rondrit in de tram en een ijsje sloten we ons dagje in het openlucht museum af en gingen op huis aan.
In de bus was het door de opgedane indrukken en en de vermoeidheid stiller als op de heenweg, Jasper deed niet 1 dutje, maar een flinke dut en het verkeer met minder strubbelingen en het weer ook. Onderweg stopten we nog om te eten en voldaan arriveerden we na achten thuis.

Tuesday, June 05, 2007

Nieuwvliet


In navolging van zuslief, gingen ook wij kamperen op 't Schorre. We kozen alleen voor de luxe van een sta caravan in tegenstelling tot het simpele van een tent van mijn zus en haar lief. Nou ja kozen is een groot woord, de aanbieding werd ons heel lief door Pascale in de schoot geworpen. Heerlijk al die lieve mensen met hun liefdevolle acties (ik werd ook al verwend door mijn lieve adoptiezus Aukje en haar zus Dian met toffe ovenschalen, die ik acuut gebruikt heb); ik bof maar met iedereen om me heen.
We werden erg verwend bij Pascale. Haar Marco, met de handige handen zorgde ervoor dat we met het hele gezin konden skelteren, Pascale zorgde voor een lekkere maaltijd en verse broodjes en de kids mochten op ligfietsen rond rijden en oefenen op de midgetgolfbaan. Heerlijk allemaal en dat gecombineerd met zon, zee en zand maakt alles compleet.

gouden handjes


Ik woon al heeeel wat jaren op Walsoorden, maar tot voor kort wist ik niet dat Walsoorden een paranormaal geneeskundige rijk was. Ze woont ook buiten het "centrum", maar dan aan de andere kant, 3 km. verderop. Dankzij een mede-moeder kom ik aan haar kaartje en na 3 weken bel ik haar dan eindelijk eens op om te vragen of ik met Jasper langs komen mag.
Dat mag en wel maandagmiddag. Nou dat is het al snel als je op vrijdag belt, niet? Dus zorgden we dat we er waren. De mevrouw komt me niet bekend voor en ik haar ook niet, ondanks de korte afstand en de relatief kleine dorpen.
Jasper is even argwanend, want de mevrouw is in het wit (reinheid) en dat in combinatie met een behandeltafel. De mevrouw buigt zich liefdevol over Jasper en terwijl ze hem geruststellend toespreekt begint ze alvast. Ze werkt met energie, wat je tot diep in je binnenste blijkt te kunnen voelen (lijkt me weldadig aanvoelen). Een kind als Jasper staat dicht bij het vorige leven en hier erg voor dus moet het hem goed doen. Hij ligt er ook heel ontspannen bij en wappert af en toe met zijn armen mee als de mevrouw dat ook doet. Hij lacht lief en houdt de mevrouw met de gouden handen goed in de gaten. Spannend vind hij het al lang niet meer.
Ik leer van alles zo zittend aan de behandeltafel. Het groene shirt komt mooi uit, want groen is de kleur van genezing. Jasper koos voor dit leven en koos mij als moeder, omdat ik de beste de liefste voor hem zou zijn. (oke, dit soort dingen had ik al van Sandra geleerd, maar wat doen zulke simpele woorden een ziel toch goed.) Eigenlijk ben ik tot tranen toe geroerd. Wat een mooi vak: mensen helpen met behulp van je handen en de krachten van engelen en dergelijke. Ik weet niet hoe ik het benoemen moet.
Ik mag na afloop niet betalen, want een kind als Jasper is een engel en ze vond het fijn hem te helpen. Ik moet vooral weer bellen als ik denk dat Jasper het weer nodig heeft om langs te komen. Met een mooi gevoel ga ik met mijn lieve droel naar huis...he, wat is het leven toch mooi en simpel.


spreek ik met oppimpbedrijf den Eeck?


Naar aanleiding van mijn mailtje op woensdagochtend luidt zo de vraag die de meester aan de telefoon stelt." Tuurlijk " grinnikt het oppimpbedrijf en schiet in actie om het decor van de musical van groep 7 en 8 op te leuken en wel last minute.
Donderdag laad ik de 2 hoekpanelen in en vrijdag ga ik aan de slag. Een brandweerkazerne wordt "geboren" en Jasper kijkt mee of alles goed gaat. Zaterdag nog even wat verf gesmeerd voor we naar een nachtje slapen in de caravan bij Pascale vertrokken.
Zondagavond als iedereen in bed ligt ga ik weer aan de slag, met het lijsttrekkersdebat op de Belgische tv. als achtergrond. Relaxed hoor zo lekker klodderen ondanks of misschien wel dankzij zo'n debat. Wel wat lang: om middernacht breek ik mijn boeltje op.
Maandag is een drukke dag met peuters, overblijven en een bezoekje aan de paranormale geneeskundige en oppaswerk. Tussendoor kan ik nog net een uurtje verven en als Zita buiten in het campingbedje speelt zet ik de laatste penseelstreken op het decor. Klaar! 's Avonds afgeleverd bij 2 tevreden meesters, geheel volgens plan.