intergreren

Nu Jasper twee weken thuis is begint het tij te keren en wordt Jasper weer fitter. Vandaag was mijn overblijfdag en dus ging Jasper mee. Te voet stapten we naar het dorp om daar met de kinderen te eten.
Een paar nieuwsgierige kleuters die buiten aan het spelen waren gingen alvast mee naar binnen om naar mijn rolstoeler te kijken.
Tja, jaren geleden was er een periode dat Jasper iedere keer mee ging om over te blijven. Zijn leven op de mytyl/tytylschool mislukte en natuurlijk kon hij niet meteen terug naar zijn vertrouwde kinderdagverblijf. De kleuters van toen zijn inmiddels groot en kijken niet op van Jasper op school. Ze begroeten hem vrolijk.
De nieuwe lading kleuters en de kinderen van groep 3 kent hem niet op een paar enkelingen na. Zita is hier tenslotte iedere week op dinsdag na school en ook op Tom heb ik af en toe gepast. Ik loods de kinderen binnen en voorzie ze van drinken. Twee kinderen vinden Jasper er maar eng uitzien, maar eentje draait bij omdat haar oma deze week Jasper nog een knuffel kwam geven (mijn oud collega peuterjuf en daarna werkte ze in de gehandicapte zorg). De andere overwint het niet ondanks al mijn uitleg, het is "zijn eerste gehandicapte". Jammer.
De boterhammen gaan vandaag een stuk langzamer naar binnen en de trommels komen ook niet allemaal leeg. Er wordt flink gekletst en gelukkig ook veel gevraagd. Ik geef geduldig uitleg en beantwoord de vragen. Hoe slaapt hij dan? Kan hij fluiten? Kan hij niet praten? De ene vraag roept de andere op en natuurlijk wordt ook de sondevoeding even besproken want ook Jasper eet. Zijn "trommel"ging wel leeg!
Een jongen uit groep vier die tekenles bij me volgt kent Jasper wel en komt gezellig langs in ons overblijfklasje. Hij kletst ook mee over Jasper en verkondigt dat Jasper lief is. Ook mijn oppaskind uit groep vijf die bij ons zijn tosti komt op eten snapt niet dat je Jasper eng kunt vinden en mijn oude oppasje die ook in groep vijf zit moet lachen als ik de anderen vertel dat ze bij Jasper in het bed ging zitten spelen toen hij gipsen benen had. Ze kan het zich niet meer herinneren, ze was toen drie. Een groep achter komt wat halen en nee, ook hij is niet bang voor Jasper, Jasper is aardig! Zo wordt Jasper wat gewoner en wanneer Jasper klaar is met eten gaat hij met mijn tekenlesser mee naar buiten. Hij wandelt hem over het plein, laat anderen ook even duwen, maar houdt de zaak goed in de gaten voor me! Zo heb ik weer mijn best gedaan om mijn gehandicapte kind te intergreren in de samenleving. Het kost je wat babbels, maar als de bel gaat om één uur vragen er kinderen wanneer Jasper weer mee komt. Jammer van die ene, dat wel. Volgende keer babbel ik nog wel even verder met hem.