Ajax

tasje met het beloofde "snackje"

vanaf de zesde, mis...terug naar twee

voor de wedstrijd

twee rijen rolstoelers mét

1-0

handtekening en foto ...Gregory van der Wiel

Na alle voorpret was het zondag eindelijk Ajax tijd! Kaarten mee, nieuwe camera mee (mijn ouwe legde afgelopen donderdag het loodje en foto's waren part of the deal), Jaspers eten mee en weg waren we. Ruim op tijd arriveerden we bij de Arena. Jasper en ik hadden een in en uitrijkaart gekregen dus we stonden zo geparkeerd bij ingang Noord. Dat was de plaats waar Jasper en ik moesten zijn. We namen afscheid van de andere gezinsleden, die in zuid een zitplaats hadden. Samen met een Engelse rolstoeldame met haar begeleider gingen we met de lift naar zes. Mooi uitzicht daar, maar we mochten toch naar beneden naar twee. Over de brug kwamen we zo achter het doel uit, waar om en om een stoel voor een begeleider en een plaats voor een rolstoel was. We waren de eerste en werden door de stewart verwelkomd. Dwars gooi ik meteen het systeem in de war, want ik wil de rolstoel op de plaats van de stoel en andersom om te voorkomen dat degene naast Jasper geen mep krijgt met zijn uitvoerige wapperbewegingen met zijn rechterarm. Het mag! Van een andere stewart kregen we allebei het bekende paarse Welzorg tasje met onze snack: een pak met twee "kanjers" (stroopwafels) en een rolletje spannende dropjes. We zijn lekker vroeg en beginnen met een zo goed als leeg stadion wat we langzaam aan goed gevuld zien worden en ook de twee rijen voor de gehandicapten en hun begeleiders zien we volstromen. Als ik al die rolstoelen voorbij zie komen met alle benodigde apparatuur voel ik mij een bevoorrecht mens als moeder van een meervoudig gehandicapt kind met sondevoeding. Zuurstof flessen, canulle's, apparatuur om slijm weg te zuigen....en meer dingen die ik niet eens herken.
Om half vijf begon de wedstrijd. We zaten achter het doel van de Groningers dus alle aanvallen konden we goed volgen. Ook de ooh's en aah's waren goed te volgen. Jasper genoot daar erg van net als van de trommelgeluiden uit het vak van de Groningers achter ons of van de Ajax supporters in het vak bijna aan de andere kant van het veld. Halverwege de eerste helft was Jaspers sondevoeding op en kreeg ik een bakje koffie, dank je wel Welzorg...haha... In de pauze keken we lekker om ons heen en dan maken we ons op voor de tweede helft. Ons zonnetje is weg en dus zitten we met jas aan. Nu het doel aan de andere kant belaagd wordt door Ajax hebben we daar beter zicht op dan vanachter het doel en vooral met mijn nieuwe camera is dat wel leuk. Met mijn arm om Jaspers schouders keek ik de wedstrijd uit. Twee - nul werd de eindstand. Voordat de wedstrijd goed en wel klaar is stroomt het stadion al een stuk leeg en zoeven er al wat rolstoelers voorbij richting brug. Wij wachten af en kijken aan het veld. Drie spelers komen naar de gehandicapten. Eentje aan onze kant, twee aan de andere. Die twee zijn al snel weg, maar wij boffen. Van der Wiel stopt bij iedereen en gunt ze allemaal even tijd. Jasper krijgt een handtekening en mag op de foto, de buurman heeft iets getypt op een communicatie ding of op zo'n slimme telefoon, wat Van der Wiel geduldig leest voor hij reageert en weer verder gaat.
Dan is het feest voorbij en begeven we ons naar de file van rolstoelers  voor de lift. Twee tegelijk gaan er in en in ons geval drie, waarbij de liftstewart en een begleider klem gezet worden, maar daar kan iedereen mee lachen. Het is tenslotte een mooie wedstrijd geweest, een mooie namiddag.
Ons gezin gerenigd zich bij ons busje en dan besluiten we de dag in Diemen bij Eline waar we samen nog even smullen van een afhaalfrietje voor we op huis aangaan. We hebben er een mooie dag op zitten met dank aan Welzorg en vooral met dank aan René, die Jasper uitnodigde voor een wedstrijd.