zes futen, drie aalscholvers en de night of the proms

Gisteren was de dag van ons jaarlijks uitje naar de Proms in Antwerpen. De enige van het gezin die hierbij niet mee gaat is onze Jasper. Niet erg hoor, van alle stress is hij ondertussen verkouden en hij krijgt de hele avond vriendin Nancy, die ook een zorgboerderij heeft, als oppas.
Voordat het avond is gaat er natuurlijk een hele dag aan vooraf. Een dag met gewone dingen als boodschappen en een rondje fietsen. Het eerste deed ik met Eline, het laatste met Bram. Het is altijd zo leuk om te zien wat de natuur je wilt zeggen en zo komen die vogels in de titel van dit blog. Ons rondje fietsen ging deels buitendijks en daar staken om de beurt een zes futen over, vliegend en roepend, naar de zee. Je bent creatief therapeut of niet en dus ging ik op zoek naar de betekenis natuurlijk. Zes wordt gezien als een volmaakt getal dat tegenstellingen verenigt. De zes is ook het getal van de natuur en van ruimte. De fuut staat voor dans, elegantie en melancholie. Terug binnendijks worden we meteen begroet door drie aalscholvers op lantaarnpalen. Drie is het goddelijke getal. Alle drie de aspecten van de tijd zitten erin. Het staat dus ook voor levenskracht.Het verenigt tegenstellingen  (dualiteit) in de mens waardoor nieuwe dingen ontstaan. Aalscholvers staan voor introspectie. De gedachten gaan over gevoelens, herinneringen en herinneringen.
Ik vind het wel mooi hoe dat alles samenkomt in deze weken die Jasper veel stress opleveren en ons door zijn reactie terugbrengt in herinneringen aan vroegere tijden. De keerpunten waar we staan in het leven doordat Jasper naar een andere dagbesteding moet. Mijn gevoelens gaan natuurlijk in dit alles ook van het een naar het ander. Mooie inzichten dus en dat allemaal door een rondje fietsen.

Dan de Proms. Volgens traditie gaan we met vriendin Dianne en haar gezin en met vriendin Pascale die geen andere fans van dit fenomeen in huis heeft. Helaas belde een zieke Pascale af en moesten we gisteren tussendoor zoeken naar iemand die mee wilde met ons. Dochter Eline mocht eerst vriendinnen bellen, maar dat lukte niet. Dan zoon Bram. Vriend één was niet thuis, nummer twee was net als Pascale ziek. Ik nodig mijn schoonvader uit die van klassieke muziek houdt, maar hij doet het niet. Mijn moeder dan maar? Ik bel haar en ben blij verrast als ze mee gaat. Onze enthousiaste verhalen van al die jaren hebben haar nieuwsgierig gemaakt.
En zo komen we dus met de hele club met de tram aan bij het sportpaleis om als een deel van de 18000 man (m/v) de 300ste Night of the Proms in Antwerpen mee te maken. We doen de wave, zwaaien met onze gekregen lichtjes en maken deel van het juichende publiek wat op één januari te zien is op "één" de belgische tv zender.

Het is weer een super programma met Remy van Kesteren op zijn harp (mooi), Anastacia (zo wat een geluid), Naturally 7 (wat die kunnen met hun stem, echt knap), Ozark Henry (een bekende vlaamse artiest waar flink om gegild werd, maar waar wij nog nooit van gehoord hadden), John Miles (music was his first love, hoewel het liedje wat hij ooit voor zijn dochter schreef anders doet vermoeden) en The Jackson....."blame it on the boogie,..."

Genoten, dat hebben we en mijn moeder vond het fantastisch. Dat ze daar 69 jaar op moest wachten. Volgend jaar wil ze gewoon weer mee! Ondanks of misschien juist dankzij ons frietje naar afloop toen we naar een paar trams wachten weer terug waren op Linkeroever.
En zo kunnen we er weer een jaartje tegen, wat the Proms betreft, niet wat betreft fietsen. Dat deden Bram en ik vanmiddag weer. Dit keer kregen we geen boodschappen, we moesten die van gisteren nog even analyseren, wat bij deze dus gedaan is. Check.