U.Z. in woord

Thuis. Wat is dat toch een lekker gevoel. Alles kan weer tot rust komen. Jasper kan goed slapen. Eline genoeg tijd aan haar huiswerk besteden, Bram weer spelen met anderen en Rudie kan weer gaan werken. Gewoon, gewoon dus.
Toch is het weekje U.Z. me niet verkeerd bevallen hoor. Verder dan de gang uit naar de wc of de gangen oversteken naar het keukentje of het halen van een lekker broodje in de K12 doe je niet, dus het is ergens een ontspannend leventje. Lekker klein en bekrompen en je komt weer eens toe aan het lezen van boeken en tekenen.
Vorige week maandag meldden Jasper en ik ons voor 4 uur aan in de K6, het kinderziekenhuis.
Door onze 3 eerdere ziekenhuisopnames vorige winter,werden we nog herkend en vrolijk begroet.
Deze dag waren er nog een paar onderzoeken, zodat Jasper de dag erna als eerste geholpen kon worden.
Dinsdag was Jasper om kwart voor 8 al op het O.K. en begon voor mij het lange wachten. Al lezend bracht ik deze door tot de chirurg me belde dat Jasper over een kwartier op de PACU zou zijn. Ik weet de weg dus ging ik daar naar toe. 5 uur lang heb ik daar naast Jasperes bed gezeten. Het duurde een poos voordat Jasper bij zijn positieven was dus al die tijd hobbelde ik wat ongemakkelijk op mijn stoel. Er gebeurt ook heel wat op zo'n PACU (Recovery) en niet allemaal leuke dingen. Ik heb best gegrinnikt om een paar dokters die elkaar wat aan het plagen waren, maar aan de andere kant had ik ook best zin om op de gang voet trappelend eens lekker te gillen. Vooral toen een meneer niet meer reageerde en ze hem roepend terug bij probeerde te krijgen wat niet lukte en hij snel weer meegevoerd werd...brrr..
Gelukkig mochten waren we om een uur of 5 in de PIMCU (intensieve zorgen in het kinderziekenhuis, deK6). Rudie en de andere 2 kids waren ook gearriveerd dus in tweetallen gingen we naar Jasper en ging ik met Eline en Bram lekker even naar boven naar onze kamer op de tweede. Lunch en diner in een keer gegeten en lekker gebabbeld met de kinderen.
Ik sliep die nacht en Jasper lag op zaal tussen piepende infusen(baksters, voor degenen die hun vlaams willen oppeppen) en piepende appatuur van hartslag, saturatie en ademhaling en huilende baby's wakker op de zaal van de PIMCU.
Woensdag waren we, na een onderzoek bij radiologie ("he, ben jij er nu alweer "en "zou je hier niet komen werken) weer samen op de tweede rond een uur of 4. Net op tijd voordat Rudie, Eline en Bram arriveerde. Nou Jasper reageerde er blij op.
De dagen erna waren rustig zo samen op een kamer. De sondevoeding werd gestart en liep goed, Jaspers zoutgehalte in zijn bloed was erg gezakt dus om de 4 uur werd er geprikt en gemeten, maar ook dat ging steeds beter en verder genoten we van onze dvd's de bezoekjes van het thuisfront en het gezelschap van enkele verpleegkundigen, die kwamen kletsen, kroelen en lachen en die me een baan op de afdeling aanboden.

Gisteren, maandag mochten we naar huis. Gewapend met pomp, leidingen (of troesjes op z'n Vlaams) en eten kwamen we thuis. Dit alles geregeld door de diëtiste. Ze had zelfs doorgegeven aan de firma dat Jasper naar huis was, dus ze hingen dezelfde dag al aan de telefoon om door te geven dat ze morgen (vandaag dus) kwamen leveren. Kortom prima geregeld. Dezelfde mevrouw had me in het ziekenhuis alles al uitgelegd over de pomp en verder had ik goed opgelet bij de verpleegkundigen. Vanaf de tweede voeding sloot ik zelf de pomp af en maakte de leidingen schoon en spoot de sonde door, dus dat had ik al onder de knie. Verder had ik al veel tips gekregen van verpleegkundigen en van de slikdokter van wacht.

Thuis ging ik dus meteen aan de slag en nu heb ik alles al weer aardig onder controle.
Let our new life begin.....