file

Eindelijk, kan ik mee spreken over het fileleed op vrijdag. Eindelijk. Om een uur of 4 deze middag sloten Jasper, Bram en ik ons aan in de rij om anderhalf uur later er weer uit te komenNiets bijzonders voor ons Nederlanders, maar hier in Kloosterzande (zoek en u zult het dorpje vinden in een uithoek van Oost Zeeuws- Vlaanderen, nee, het ligt niet in België) is dat erg buitengewoon.
Nu moet ik bekennen dat het wel een eigenaardig soort file was, want behalve wij drietjes had niemand 4 wielen bij en die van ons zaten aan Jaspers rolstoel. Het overgrote gedeelte van de mensen in de file waren boven middelbare of van middelbare leeftijd wat natuurlijk ook niet helemaal doorsnee is.
Serveersters liepen af en aan om ons te voorzien van drankjes, dit op verzoek. Het verzoek van de man die de orzaak van de hele opstopping was: onze favouriete huisarts. Hij nam afscheid om zonder ons, patienten verder van een vrij leven te gaan genieten. Mooi, maar voor ons jammer. Vanaf het begin was hij betrokken bij ons gezin. Eline en Bram zijn onder zijn bezielende leiding ter wereld gekomen en na Jaspers geboorte stond hij op de stoep van het ziekenhuis nadat hij zijn ronde klaar had.
De eerste 4 jaar van Jaspers leven kwam hij iedere maand even langs om te kijken hoe met hem ging. Die "even kijken" bezoekjes liepen meestal uit tot een bezoek van een uur, waarin het echt niet alleen over Jasper ging; er werd soms flink afgedwaald. Ook kwam deze huisarts altijd even Linda met beide benen op de grond zetten als Jasper weer thuis was van een ziekenhuisopname. Hij is niet voor de poes en gooide dan woorden als, "dat was weer op het nippertje" voor je voeten. Niet zo fijn misschien, maar wel doeltreffend en ik kon het prima van hem verdragen.
Vandaar dus onze plaats in de file. Na zo'n anderhalf uur waren we aan de beurt en mocht Jasper zijn schilderij ('s ochtends geverfd, want gisteren vergeten...en dus nog even droog gefont en voor de verwarming gezet ...pff warm in huis) geven. De dokter is enthousiast, want blijkt op schilderles te zitten. Hij mag van zijn juf alleen maar potten en pannen schilderen en is blij dat Jasper de vrije hand heeft. De vrouw van de dokter ( tijdens zo'n bezoek belde ze hem een keer op zijn mobile :"Wim, ik weet niet waar je blijft, maar ik ga nu eten") is razend enthousiast en buigt zich naar Jasper om hem te vertellen dat ze het zo leuk vindt dat hij een schilderij gemaakt heeft en dat het een speciaal plekje zal krijgen.
Goh... ik had nooit verwacht dat ons simpele kunstwerk zo onthaald zou worden... Ik bedank onze huisarts en zijn vrouw voor het delen van haar man met ons, patienten en zijn zoons zeg ik dat hun pa nu eindelijk van hen is. De jongens moeten er om lachen en zijn vrouw verbaast me nog meer door me met beide handen flink de hand te schudden met de mededeling dat ze zoveel respect voor me heeft.
Zo vertrekken we weer en gaan naar huis voor een lekker maaltje....weg uit de file, die nog erg lang is, zo zien we als we onze auto weer op zoeken. Tja, zo gaat dat als je een geliefd huisarts bent.

Opdracht volbracht

Vandaag was de dag dat mijn tekening klaar moest zijn, want vandaag had ik mijn tweede sessie met Hans. Het was weer enerverend, maar mooi. Hier is ie dus, mijn opdracht, helemaal af en wat heb ik er van genoten om er aan te tekenen en te werken. Wacht maar af, er komen er vast meer, maar eerst de vogelverschrikker voor het fruitfeest van S.L.Z. van zaterdag. Morgenochtend moet hij in de auto kunnen stappen en hij is nog niet helemaal (of was het helemaal niet?) klaar.

woensdagochtend

Gisterenochtend voor school, schitterde de lucht weer in haar volle glorie. Even later begon het erbij te regenen en werden we getrakteerd op een volledige regenboog. Wauw, wat is de natuur toch mooi.

vorderingen

het is al 22.10 als ik de foto maak, dus met flits.

de tekening is af, ik ben begonnen met water...

zie je het?

schisisteam

Gisteren was het tijd voor Jasper en mijns uitje naar het schisisteam in Gent. Vroeger gingen we altijd met zijn tweetjes, maar tegenwoordig neem ik mijn moeder overal mee naar toe. Ik hoef tenslotte niet alles in mijn eentje te kunnen. Oh, wat klinkt dat wijs he, maar het is een waarheid als een koe. Sinds een paar jaar zie ik Pascale daar ook, want ook zij heeft een zoon met een schisis en ook zij neemt iemand mee: haar pa.
Lekker kwekkend babbelen we een klein uur wachten weg voor we aan de beurt zijn. Stefan hoeft niet door zoveel mensen bekeken te worden, hij zit ook al volop in de blokjes beugel, veren en andere gedoetjes van ortodontie en Pascale kwam dan ook al snel melden dat ze klaar waren.
Bij ons was de bladzijde aardig ingekleurd. Inclusief de fotograaf zouden er 8 diensten komen kijken. Het werden er 6, maar ze kwamen met grote tussenpozen. Om half 6 vertrokken we naar huis, geen sikkepit wijzer en niets opgeschoten. Ach, we waren weer eens weg van huis.
Om half 7 kwamen we lurp thuis aan om de laatste hand aan het eten te leggen al vorens de buiken van ieder gevuld konden worden. Iedereen mocht ook lekker opblijven, want we moesten ook nog aan de lekkere koeken vanwege ons 16 jarig huwelijk. Dat is een betere afsluiting van de dag dan zo'n suf bezoek aan allerlei artsen.

de westerschelde

op weg naar Perkpolder op de fiets, buitendijks...zaterdagochtend

en speciaal voor Mike, de zee op film. Geen aanrollende golven aangezien het eb was, maar rust en vogels....zucht... Ik geniet altijd van de kleuren, de zon op het water, het gekwetter van de vogels die zich storen aan mijn aanwezigheid, de geur van de zee, het geluid van het water.....rustgevend vind ik het.
update: hier waren Eline, Bram en ik naar op weg toen we het fietspad buitendijks namen, afgelopen zaterdag http://www.bndestem.nl/zeeland/article1891504.ece Kijk en zie het bewijs.

mijn opdracht in de groei

Mijn tekening groeit én je kunt hem vergroten hoor!

mijn opdracht

Donderdag had ik een sessie met Hans. Een meneer met gouden handen, die met mij aan de slag ging. Zaken, waar je je niet perse van bewust bent, werden opgeruimd en dingen eventueel toegevoegd. Het lucht op, maar maakt ook kwetsbaar en het was zeer zeker emotioneel.

Mijn opdracht van Hans: maak maar eens een tekening van wat je hier mee gemaakt hebt.

Stap voor stap vordert de tekening. Hij is nog in wording, maar je mag meekijken, maar beste lezer: ik geef me d.m.v. mijn tekening erg "bloot", laten jullie dan allemaal een reactie achter zodat ik weet wie jullie zijn. Ik weet dat jullie met meer zijn dan ik kan lezen bij de reacties ... niet helemaal eerlijk he?!....

tekenles

Iedere dinsdagavond tekenles....tenmiste iedere dinsdagavond als ik kan. Dit is het resultaat van mijn tweede les, afgelopen week. Aartsengel Michael

WMO

Iedereen zal ondertussen wel wat weten over de Wet Maatschappelijke Ondersteuning, die ons landje sinds 1 januari rijk is. Nou ja, rijk.....daar valt over te discusieren. In ieder geval hebben wij als ouders van een gehandicapt kind daar mee te maken. De Wet Voorziening Gehandicapten is tenslotte sindsdien opgegeven.
De WMO is voor ons niet echt een verbeterig. Alle gemeentes hebben zelf voor het zeggen hoe ze het geld verdelen en wij treffen het: onze gemeente is super streng, maar zit ook slecht bij kas. Het zal wel hand in hand gaan.
Om een lang verhaal kort te maken; begin van het jaar stuurden we 2 aanvragen naar de gemeente: 1 voor de aanpassing van door ons nieuw te kopen bus (voor Jasper klem zit met het inrijden van de bus) en voor een rolstoelfiets.
Het antwoord van de gemeente was voor beide een afwijzing. Pissig hing ik met de ambtenaar aan de telefoon over de fiets, want die kreeg ik niet omdat dat volgens hun voor recreatief gebruik was. Waar basseerden ze dat op? Jasper was tenslotte hele dagen thuis en ik puzzelde hele dagen hoe ik alles geregeld kreeg om te doen wat ik moest doen...
Waar ze de uitslag op basseerden was dit: op het verslag van de SAP arts, die niet langs is geweest om Jasper te keuren, maar net gedaan heeft alsof. Meer contact als een telefoongesprek en het zetten van mijn handtekening (op de peuterspeelzaal waar ik toen werkte) had ik niet met hem gehad. Kortom dit vroeg om actie.
Bezwaarschriften werden door Free opgesteld en door mij afgegeven op de gemeente. Uiteindelijk mochten we woensdag 12 september onze bezwaarschriften komen toe lichten. Natuurlijk ging Free mee, maar ook Rudie en onze Jasper. Free begon met het stellen van een goede vraag, waarvoor het boekje over de WMO open moest, daar ze het antwoord niet uit de mouw konden schudden. Ze wisten ons dus niet te vertellen (zonder het boekje) wat de WMO kinderen als Jasper te bieden heeft.
Het gesprek verliep verder wel positief. Misschien hielp het dat de wethouder en ik van hetzelfde dorp komen of misschien ligt het in zijn betrokkenheid bij de gehandicapten. In ieder geval hij deed zijn best. De opmerking van zijn ambtenaar dat het of de fiets of de bus aanpassing zou worden werd toch om gebogen tot en een fiets en een mogelijke aanpassing. Dit hangt af van de second opinion van een andere keuringsarts. Ik heb er eigenlijk wel een goed gevoel bij...of ligt dat aan de knipoog die van de andere kant van de tafel kwam? De tijd zal het leren.
Het is ze in ieder geval duidelijk waarom wij collectief vervoer en Jasper niet zien zitten en waarom ik een fiets belangrijk vind. Tja en als je dan als ambtenaar gaat zeggen dat mensen die gebruik moeten maken van collectief vervoer voor de kleine afstanden een scootmobiel krijgen, dan vraag je je toch af waarom je moeilijk doet over een rolstoelfiets. (en dan hoor je notabene de andere dag van een medewerker van Welzorg dat hij net van een gezin komt, dezelfde gemeente, waar hij een rolstoelfiets heeft af gegeven... AAAAARGGGH... en nee, zij hoefden geen bezwaar aan te tekenen)

is dit wat je zoekt?

stilte ?

de stille natuur van Kloosterzande

en toen...toen was het stil op het blog....

Hier in huis was het alles behalve stil. Ik was jarig en werd 37 en in het kader van een nieuwe start begon ik alvast met nieuwe dingen. Zo ging ik naar mijn eerste tekenles sinds jaren bij een Daisy. Ze richt zich vooral op portret en houdingen. Twee moeilijke dingen, waar ik graag beter in wil worden dus dan zit je bij Daisy goed. Ze is een heerlijke mevrouw. Ze babbelt er op los en dank zij haar gaven weet ze hoe je in elkaar zit en trekt ze dus niet het potlood uit mijn hand om de fouten eruit te halen.

Verder zat ik voor het eerst te paard. Nou ja....te pony. Mijn vriendin Nancy heeft een Haflinger overgenomen van de kinderboerderij en die is gewend om met gehandicapten op de rug rond te lopen dus vertrouwde ze haar wel met mij op de rug. Tjonge dat valt nog niet mee. Als je er net op zit denk je :"als ik er nu maar niet af val" en een poos later mag je alleen rijden. Nou ja alleen... af en toe stond Amberlief op de handrem en kreeg ik haar er niet af. De bochten nam ze meestal wel voor me, maar ze ging ook gewoon in draf, terwijl ik toch niet dacht dat ik haar in die versnelling gezet had. Een keer kreeg ik haar er weer uit, maar de tweede keer moest Nancy helpen...maar...ik zat nog!

Nog veel oefenen en dan kan ik Jasper mee nemen voorop de pony, want dat is het uiteindelijke doel.

deze kwam tussendoor voor Marieke

Verder was er een bezoek aan het UZ waar ik gebeld werd om toegezongen te worden en verder feestgedruis in de vorm van "mooie" vrouwen om me heen en de gezelligheid met de pa's en ma's en een weekend vol plezier met mijn lieve vriendin Esther en haar kinderen en met mijn lieve zus en haar gevolg over de vloer . Jasper en ik werden er verkouden van. Jasper kreeg het er letterlijk weer erg benauwd van en de nachten duren dan ook langer. Gelukkig hielpen de engeltjes hem en knapte hij weer op en nu hij iedere dag weer wat eten krijgt heeft hij minder last van slijm en de verkoudheid is ook weer aardig gebeterd (de mijne ook).

De dagen zaten vol. Er "moest"van alles gebeuren van oppassen en overblijven tot het maken van de opdrachten voor de jaarlijkse nazomerwandeltocht van school en het bezoeken van een lief jarig vriendinnetje toe. De wandeltocht slorpte tijd en gaf veel gezelligheid en voorpret en vrijdagavond pret. Gelachen hebben we als Suske en Wiske helden in de wandeltocht. Als een waar Jerommeke liep ik met mijn mega grote Schanulleke (vriendin Nancy) rond in de kruiwagen. Dat is vragen om hilarische brulpartijen om Wiske en dreigementen om die pop te laten verkleinen door Barabas......

Zaterdagmiddag ging ik met mijn kinderen, Esther en Olaf naar Antwerpen. Lekker neuzen en shoppen al konden we geen shirten met lange mouwen vinden terwijl we daar behoefte aan hadden. Ach, het is echt geen straf om nog eens te gaan winkelen. We sloten ons gezellige middagje af met een pizza op een terras van een pizzeria terwijl het levende standbeeld wat stond en zong bij de OLV kathedraal een frietje nam bij de frituur van de buurman.

een doorzonwoning

De zondag stond in het teken van DE strijk en Brams spreekbeurt en verliep rustig en nu is de echte werkelijkheid weer volop in gang. Mijn bezoekje aan Elly zit er weer op, de overblijf van vandaag ook evenals een ritje naar Het stort met mijn schoonpa en het ritje naar drumles. Nu even tijd voor mezelf. Een tekening is in de maak en de strijk mag wachten. Terug naar wat ik geleerd heb: karweitjes, tijd voor jezelf; karweitje; tijd voor jezelf...enz.enz.