file

Eindelijk, kan ik mee spreken over het fileleed op vrijdag. Eindelijk. Om een uur of 4 deze middag sloten Jasper, Bram en ik ons aan in de rij om anderhalf uur later er weer uit te komenNiets bijzonders voor ons Nederlanders, maar hier in Kloosterzande (zoek en u zult het dorpje vinden in een uithoek van Oost Zeeuws- Vlaanderen, nee, het ligt niet in België) is dat erg buitengewoon.
Nu moet ik bekennen dat het wel een eigenaardig soort file was, want behalve wij drietjes had niemand 4 wielen bij en die van ons zaten aan Jaspers rolstoel. Het overgrote gedeelte van de mensen in de file waren boven middelbare of van middelbare leeftijd wat natuurlijk ook niet helemaal doorsnee is.
Serveersters liepen af en aan om ons te voorzien van drankjes, dit op verzoek. Het verzoek van de man die de orzaak van de hele opstopping was: onze favouriete huisarts. Hij nam afscheid om zonder ons, patienten verder van een vrij leven te gaan genieten. Mooi, maar voor ons jammer. Vanaf het begin was hij betrokken bij ons gezin. Eline en Bram zijn onder zijn bezielende leiding ter wereld gekomen en na Jaspers geboorte stond hij op de stoep van het ziekenhuis nadat hij zijn ronde klaar had.
De eerste 4 jaar van Jaspers leven kwam hij iedere maand even langs om te kijken hoe met hem ging. Die "even kijken" bezoekjes liepen meestal uit tot een bezoek van een uur, waarin het echt niet alleen over Jasper ging; er werd soms flink afgedwaald. Ook kwam deze huisarts altijd even Linda met beide benen op de grond zetten als Jasper weer thuis was van een ziekenhuisopname. Hij is niet voor de poes en gooide dan woorden als, "dat was weer op het nippertje" voor je voeten. Niet zo fijn misschien, maar wel doeltreffend en ik kon het prima van hem verdragen.
Vandaar dus onze plaats in de file. Na zo'n anderhalf uur waren we aan de beurt en mocht Jasper zijn schilderij ('s ochtends geverfd, want gisteren vergeten...en dus nog even droog gefont en voor de verwarming gezet ...pff warm in huis) geven. De dokter is enthousiast, want blijkt op schilderles te zitten. Hij mag van zijn juf alleen maar potten en pannen schilderen en is blij dat Jasper de vrije hand heeft. De vrouw van de dokter ( tijdens zo'n bezoek belde ze hem een keer op zijn mobile :"Wim, ik weet niet waar je blijft, maar ik ga nu eten") is razend enthousiast en buigt zich naar Jasper om hem te vertellen dat ze het zo leuk vindt dat hij een schilderij gemaakt heeft en dat het een speciaal plekje zal krijgen.
Goh... ik had nooit verwacht dat ons simpele kunstwerk zo onthaald zou worden... Ik bedank onze huisarts en zijn vrouw voor het delen van haar man met ons, patienten en zijn zoons zeg ik dat hun pa nu eindelijk van hen is. De jongens moeten er om lachen en zijn vrouw verbaast me nog meer door me met beide handen flink de hand te schudden met de mededeling dat ze zoveel respect voor me heeft.
Zo vertrekken we weer en gaan naar huis voor een lekker maaltje....weg uit de file, die nog erg lang is, zo zien we als we onze auto weer op zoeken. Tja, zo gaat dat als je een geliefd huisarts bent.