schisisteam

Gisteren was het tijd voor Jasper en mijns uitje naar het schisisteam in Gent. Vroeger gingen we altijd met zijn tweetjes, maar tegenwoordig neem ik mijn moeder overal mee naar toe. Ik hoef tenslotte niet alles in mijn eentje te kunnen. Oh, wat klinkt dat wijs he, maar het is een waarheid als een koe. Sinds een paar jaar zie ik Pascale daar ook, want ook zij heeft een zoon met een schisis en ook zij neemt iemand mee: haar pa.
Lekker kwekkend babbelen we een klein uur wachten weg voor we aan de beurt zijn. Stefan hoeft niet door zoveel mensen bekeken te worden, hij zit ook al volop in de blokjes beugel, veren en andere gedoetjes van ortodontie en Pascale kwam dan ook al snel melden dat ze klaar waren.
Bij ons was de bladzijde aardig ingekleurd. Inclusief de fotograaf zouden er 8 diensten komen kijken. Het werden er 6, maar ze kwamen met grote tussenpozen. Om half 6 vertrokken we naar huis, geen sikkepit wijzer en niets opgeschoten. Ach, we waren weer eens weg van huis.
Om half 7 kwamen we lurp thuis aan om de laatste hand aan het eten te leggen al vorens de buiken van ieder gevuld konden worden. Iedereen mocht ook lekker opblijven, want we moesten ook nog aan de lekkere koeken vanwege ons 16 jarig huwelijk. Dat is een betere afsluiting van de dag dan zo'n suf bezoek aan allerlei artsen.