Gelsenkirchen...here we come....toch?

Als echte Peter Gabriel fan wilde ik dit jaar natuurlijk naar zijn concert. Met Jan, ook een echte fan zou ik naar Amsterdam gaan de avond voor mijn vertrek met het gezin naar Bretagne. Niet zo'n erg goed idee, dat geef ik meteen toe. Al is het maar omdat iedereen me dat ook verteld heeft.
Tja, wat dan? Niet gaan? Hm, dat vond ik niet echt een optie. Rudie dook met Fred achter de pc en samen vonden ze dat ik dan maar naar Duitsland moest gaan, want dat klonk tenslotte alleen maar verder dan het was.
Ik dook dus het internet op om kaarten op te sporen. Via het Net ging dat niet lukken, want ik woon niet in een duits talig gebied. Dus vatte ik moed en belde naar Duitsland. Geen kreditkaart, geen kaarten. Mijn zus heeft er wel een en die mocht gebruikt worden. Een gegeven te weinig, geen tickets. Zus maar weer gebeld en dan maar weer naar Duitsland gebeld. Op de een of andere manier wordt ik doorgeschakeld naar iets anders dan de kaartenservice en het nummer wat ik krijg wordt niet beantwoordt.
Gefrustreed besluit ik dan maar te mailen in mijn beste duits (ahumm, kuch) en wacht op antwoord dat 1 dag vooraf komt. Er blijken nog kaarten genoeg te zijn en er is een avondkassa. Mooi zo. Ik regel mijn moeder voor de oppas op Jasper en Bram tot Rudie thuis is en meld er niet bij dat ik met Eline naar Duitsland ga. Dat hoort ze pas als ze hier is en Irma (kwam haar kinderen, mijn oppasjes, ophalen) ons veel plezier wenst.
Om half 3 zijn we onderweg en hebben we geld uit de muur getrokken. Gewapend met de printvelletjes van de route zitten we gezellig samen op de voorbank. Alles gaat goed tot Venlo. Het papier laat ons iets vreemds doen en wij twijfelen aan de actie. Een man beaamt dat het goed gaat komen en dus vervolgen we onze reis. Veel later na een afrit weten we niet of we links of rechts moeten of terug. Waar we staan staan wel geparkeerde auto's maar er is geen mens te zien, behalve die in voorbij zoevende auto's. Gelukkig komt er een behulpzaam exemplaar de afrit af en ziet mijn vraagtekens. Hij stopt en moet lachen om onze kaart in het Beste boek van de weg (Duitsland zit vol snelwegen en dus ook mijn boek is overal rood en klein). Van onze route blijken we flink af te wijken dus stuurt hij ons terug richting Venlo.
Natuurlijk rijden we niet ver genoeg door, want de Duitse borden snapten we toen nog niet daar de Nederlandse logica er volgens ons in ontbreekt. We besluiten Krefeld te volgen, want dat kwam ook in de routen van de meneer voor.
Niet gepland en hardstikke om gaan we dus door Krefeld. Eindelijk kan ik tegen Fred zeggen dat ik in Krefeld geweest ben. Sterker nog, ik weet zeker dat we langs Cargill gereden moeten zijn. Afijn, maakt niet uit. Er woont in ieder geval een aardige mevrouw met een fleurige tuin, die ons de weg wees richting Gelsenkirchen. Richting Venlo, zei ze. Ik haat Venlo, roept Eline inmiddels in de bus. We concluderen dat waar je in Duitsland ook moet zijn je Venlo volgen moet. Nauwgezet volgen we haar aanwijzingen, zien nergens Venlo staan en rijden dan Eline's route langs Essen en vinden uiteindelijk Gelsenkirchen. Via het Musiktheater die op onze routeplanner staat vinden we het Amfitheater. Jihoe! Het is ruim half 8 als we op het terrein zijn, kaarten hebben en iets te eten voor onze neus hebben "curryworst mit brottchen" (oef).
Dan lopen we de trap af van het Amfitheater en begint het genieten van ons muziekfeestje. De meeste mensen zitten, dus stellen wij ons op in de 9de rij voor het podium.
Charlie Winston en de Oxigens (of zoiets) zijn erg leuk, met wereldse invloeden en Peter Gabriel met zijn band zijn weer super! Samen staan we glimmend te genieten, mijn meissie en ik. We horen allemaal oud repetoir voorbij komen en Peter Gabriel leest voor in het Duits, wat mij te gemoppeld is om te verstaan met mijn verroest Duits. Zingen in het Duits doet hij wel zelfverzekerd en ook dat klinkt goed.
Veel te snel naar onze zin is het concert al weer klaar en kunnen we op huis aan. Nou dat doen we op het gemakje. We laten het gros voor gaan en gaan dan zelf op zoek naar het Bahnhof. Nou dat zouden we niet gevonden hebben als een groep vriendelijke mannen van een jaar of 60 geen uitleg gegeven hadden, want na bordje 1 was er weer geen vervolg.
De weg terug is zo simpel als de heenreis ook geweest had moeten zijn en verloopt vlot. In Venlo tanken we en eten we een broodje kaas met voor mij een bakje koffie erbij. Dat doet een mens deugd. 61 kilometer voor Antwerpen houd ik het voor gezien. Mijn ogen gaan draai van vermoeidheid, dus parkeren we tussen wat vrachtwagens, rollen achterin de bus ons kleed uit, vouwen onze jassen en vsten tot kussens en duiken onder slaapzak (Eline) en plaid (pour moi) om een dutje te doen. Na 3 uur wordt ik van de kou wakker en vervolgen we onze weg naar huis. De zon komt prachtig op en wij duiken onder in ons bedje voor nog een paar uurtjes slaap. Wat hebben we het Top gehad!