rondje Gent

langs het dwarsgebouw gaan we naar binnen; een gebouw wat prima bij ons past...haha
Deze week was het weer tijd voor een rondje Gent. Dinsdagmiddag om half 5 en woensdagochtend om kwart voor 9 werden we verwacht op onze afspraken. Tegenwoordig kies ik er voor om niet meer alleen te gaan: met meer is leuker en kan handig zijn. Dinsdag ging mijn pa mee en mijn moeder ging na haar creatieve middag van haar club naar mijn huis om Eline en Bram gezelschap te halen. Woensdagochtend draaiden we de zaak om en ging ma mee naar Gent en zorgde pa dat Bram op tijd op school arriveerde.
Goed geregeld dus.
Daar gingen we dinsdag. Gezellig kletsend pikten we eerst Jasper op bij het kdc, waarna we met een glimmende Jasper (ja het gaat weer goed met hem: hij krijgt nu paardenmelk ipv sondevoeding en dat betekent weg slijm en weg benauwdheid) naar Gent. Zoals bij veel artsen in het Gentse moet je ook bij deze arts geduld hebben. De wachtkamer zit "lekker" nokkie vol en je afspraak vind zo een uur later plaats.
Mijn pa, niet de geduldigste, is het ondertussen al gewend en wacht lijdzaam mee af tot we aan de beurt zijn. Hij boft, hij mag mee naar onze jolige orthopeed. Met een big smile weet die man "moeke" (dat ben ik volgens hem) uit de tent te lokken. Hij vraagt Jasper of hij nog blij is met zijn mama, waarop mijn zoon uitbundig grijnst (phoe, gelukkig). Ik antwoord dat we straks een nieuwe gaan halen bij de Hema, maar volgens onze arts hoeft dat niet, je kunt ze gewoon bestellen hier in het UZ. Zo de sfeer is gezet. Hij gaat zo nog even door en vraagt vervolgens aan mijn pa, na de mededeling dat ik toch wel een open communicatie met de behandelend arts van mijn zoon heb, of hij nog meer van dit soort dochters heeft ( ja heeft ook gevraagd naar onze relatie). Mijn pa moet toegeven 2 dochters te hebben, wat onze orthopeed moeilijk voor hem vindt. Dit alles gaat met pret ogen en grijnzen gepaard.
Tussendoor wordt Jasper goedgekeurd en is onze arts, met wie ik een open communicatie heb, erg tevreden over het door hem verrichte werk. Dit is hij niet altijd, dus zijn wij er allemaal blij mee, want de operaties waren moeilijk en pittig. Daar de arts denkt dat Jasper toch wel meer snapt dan hij dacht test hij dat nog even door aan Jasper te vragen of hij zijn beentjes nog eens moet doorzagen. Jasper denkt wat zegt ie nou dus zeg ik snel tegen Jasper dat we dat Niet gaan doen hoor, dat het een grapje was...Phoe... wat een humor.

De andere ochtend gaan ma en ik met Jasper op weg. Helaas voor ma levert ons wachten geen arts met humor op maar een serieuze mevrouw proffessor dokter, maar wel een kind met schoongestofzuigde oren. Natuurlijk kletsten wij ons ook gezellig door de tijd en ritjes heen, dat wel.
Het leuke van je ouders mee nemen is dat je zo tot heel andere gesprekken komt en dat je een ander beeld krijgt op elkaar. Dat zijn de gouden momenten van het moeten combineren met het aangename. Het is dus maar goed dat we zo nu en dan naar het UZ moeten.