een blog met terugwerkende kracht

Zo hoor je niets en zo krijg je een lang blog. Er is weer van alles en niets gebeurt in huize Lin. Laten we beginnen waar we gebleven waren. Dat is al weer dik 2 weken geleden, wat gaat de tijd toch snel, maar wees niet bang ik zal je niet met alles vervelen.

Laat ik er wat dingen uit pikken. Zoals het bezoekje van Martha bijvoorbeeld. Zij deed een rondje Zeeland op een mooie vrijdag en streek als eerste hier neer voor een bolusje en een wandelingetje. Wat live geklets en weg was ze weer op naar een andere blogster in het Zeeuwse.

De dag was zo mooi dat Rudie en ik 's avonds nog even met de jongens genoten van het buitenzijn.

De dag daarna was het genieten van mooi weer en natuur in het verdronken land van Saeftinghe. Mijn vriendin, die er al jaren werkt is zo goed als klaar met haar opleiding tot gids en met Eline en Bram, vriendin Esther en haar zoon Olaf vormde ik haar proefgroepje. Heerlijk is dat: met een klein groepje als eerste het gebied in; de stilte; het geluid van de vogels; de kleuren....

Tja en wie kon toen vermoeden bij een verblijf van 3 en half uur in het gebied dat Bram het een dag of 5 later zo benauwd zou krijgen dat hij opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Zo gaat het goed in huize Lin en zo helemaal niet. Ik ben niet zo'n huisarts beller, maar door Brams grauwe kleur had ik dat toch maar gedaan. Onze huisarts handelt en belde de kinderarts: wij kwamen er aan.

Natuurlijk moet er wat geregeld worden met het oog op de andere kinderen en gelukkig kwam Rudie eerder naar huis. Ondertussen pufte Bram ieder uur 4 keer in het ziekenhuis en ging hij hyperventileren van een rondje vernevelen. Afijn, tegen de tijd dat ik even naar huis ging om spullen te pakken was de ergste benauwdheid weg en speelde Bram op de playstation.

Stapje voor stapje ging het met Bram beter en met Jasper slechter. Ook hij had het benauwd gekregen. Tegen de tijd dat Bram dinsdag thuis kwam kon ik flink aan de slag met Jasper. Vernevelen en loskloppen en dat ook 's nachts. Het hakt er in en je komt op een punt dat je het gehad hebt. Gelukkig ken ik een lieve mevrouw met gouden handjes, die eerst de jongens behandeld heeft en over een paar dagen ben ik aan de beurt. Het is nodig.

Natuurlijk geniet ik desondanks van mijn kinderen. Ik geniet van een blinkende Bram, mijn kleurrijke Eline en Jasper die weer wat lachen kan. Ik tel mijn zegeningen en mijn berg was, die ik weg strijken moet.

Tussendoor heb ik nog een schilderij op bestelling gemaakt en kan ik lekker schilderen aan mijn andere schilderij.