Bij het voor de derde keer passeren van de koeien die voor een groot gedeelte van het jaar mijn uitzicht bepalen, besluit ik een van de koeien op de foto te zetten. Ik ben toch op weg naar school en daar is de buurvrouw nu aan het werk. Mijn ondeskundig oog vind dat de koe er uit ziet alsof ze gaat bevallen, dus is actie misschien wel geboden.
De buurvrouw schrikt en vraagt me haar man te bellen. Ik bel een van de meiden uit bed en zei gaat haar pa opsporen. Ik besluit maar even terug richting huis te rijden, voor het geval dat Sas haar pa niet vinden kan. Ja hoor hij is er en is de emmers al aan het vullen voor de bevalling.
Samen met de buurman toog ik de wei in, want dit wil ik niet missen. Ik krijg een cursus bevallen bij dikbil koeien. Dat valt voor die beestjes niet mee. Stanny legt me uit dat ze eigenlijk altijd bevallen met behulp van een keizersnee. Hij heeft dan ook de eigenaar van de koeien (een Vlaamse boer) al gebeld en die arriveert een flinke poos later met de veearts. We (nou ja, we) sturen de koeien richting schuur, zodat de veearts binnen met haar aan de slag kan.
Bij een eerste controle bevestigd de veearts waar iedereen zo bang voor is: het kalf is al overleden. Een dikbil koe krijgt doorgans grote kalveren en is daar niet op gebouwd. Als ze te lang aan het persen is komt het kalf vreselijk klem te zitten en overlijdt. Tja, niets aan te doen.
De bevalling heeft zich dus eerder ingezet dan wij dachten en ondanks onze snelle actie zijn we te laat. Het kalf moet er natuurlijk uit en dus blijf ik kijken naar de keizersnee.De veearts werkt nauwkeurig. Scheert haren, verdoofd, ontsmet, ontsmet en ontsmet nog meer en snijdt dan de 6 lagen in de buik door. Tja....wat waren ze weer? De huid, 3 spierlagen, de baarmoeder en dan mis ik er nog 1.
Afijn, door de relatief kleine opening komt een mooi kalf te voorschijn, wat helaas het geweld in het moederlichaam niet heeft overleefd. De placenta komt meteen mee en valt al uit elkaar, wat aangeeft dat het beestje al een uur of 3 overleden is. Normaal komt deze pas na een uur of 2 na de bevalling los.
Het is raar en onwerkelijk, het pasgeboren kalf wordt weggesleept de veewagen in. Samen met moeder moet hij mee naar de boerderij. Zucht.. het had zo mooi kunnen zijn, maar helaas zo zit het leven ook in elkaar.
7 comments:
Wat een avontuur, helaas met geen happy ending ...boehoe, snif
Wat een verhaal...dat je daar naar gaat staan kijken....brrrrr. Jij liever dan ik.....
Helaas inderdaad: no happy ending.... zucht
lieve zus, het is helemaal niet naar om te zien zo'n keizersnee. Vond het wel mooi om te zien hoe nauwgezet het gedaan wordt, tja een dood kalf is niet leuk, maar dat weet je niet vooraf en ik wilde de kans om een geboorte mee te maken niet missen. That's life... en zet er wat mannen bij en het is heeeeel anders dan met allemaal vrouwen, vooral omdat het voor hun niet nieuw is of apart
Die stadse zus van jou is ook niks gewend hè. Nee grapje hoor Nancy. Ik vond het eigenlijk wel mooi om de plaatjes bij je al vertelde verhaal te zien. Dat zo'n koebeest daar gewoon bij blijft staan of ging het alleen om een plaatselijke verdoving? Gr. Esther.
Wauw, jij maakt stiekem toch van alles mee... en dat zomaar op weg naar school.
Jammer dat het kalfje het niet heeft gehaald, maar zoals je zegt... waarschijnlijk beleeft een koe dat heel anders dan een vrouw. Het is wel te hopen voor haar.
Liefs Irma
@ esther: ;-)
koe werd plaatselijk verdoofd in de te snijden plek en stond vastgebonden, liggen was er dus niet bij voor onze dappere dame
Post a Comment