There is magic in the sky.....
Sunday, September 25, 2011
Monday, September 12, 2011
post
Een paar dagen geleden verzuchtte iemand in een mailtje naar me dat je op internet niet stiekem kon doen, iedereen weet wat je doet. Waar was de tijd van ganzeveer en perkament en de twee weken spanning voor je post terug had, tenminste daar hoopte je op.
Natuurlijk heeft de mailschrijver gelijk. Post is leuk, post is verrassend, post maakt blij. Ik heb het natuurlijk over post als brieven en kaartjes. Dat ons internetverkeer in de gaten wordt gehouden vind ik ook niet leuk, hoewel ik, kijkend naar het nieuws, zeker het nut er van in zie en blij ben dat het dan toch in de gaten is gehouden. Lekker dubbel he.
Maar goed, terug naar post. Het bleef een beetje in mijn hoofd hangen. Ik ben een bevoorrecht persoon, want ik ontvang zo nu en dan leuke post. Vriendin Esther stuurt me regelmatig een met zorg uitgekozen kaartje met of zonder opleuk en ik stuur op mijn beurt kaartjes naar haar. Ik weet dat we er beiden blij van worden, al stuurde ik er eentje naar haar zonder postzegel en moest zij dokken en kwam er eentje niet aan omdat ik een boodschap voor de postbode op de envelop schreef. De beste man was vast zo blij dat hij de envelop op zijn hart bewaard.
Nu Eline op kamers zit gaan er ook kaartjes haar kant op. Ook deze worden verstuurd in een versierde envelop, al probeer ik nu de postbode niet meer af te leiden met tekst en blijft het bij de tekeningen die ik vaak op de enveloppen kalk. Het is een onbedwingbare neiging van me.
Toch was dit mailtje de reden waarom ik de voorraad kaartjes en mijn adresboekje pakte en kaartjes heb geschreven. Geen zinnige teksten, maar wel met versiering op de envelop en hopenlijk worden de ontvangers blij van hun kaartje, al kon ik geen gans vinden die een veer aan me wilde afstaan.
Natuurlijk heeft de mailschrijver gelijk. Post is leuk, post is verrassend, post maakt blij. Ik heb het natuurlijk over post als brieven en kaartjes. Dat ons internetverkeer in de gaten wordt gehouden vind ik ook niet leuk, hoewel ik, kijkend naar het nieuws, zeker het nut er van in zie en blij ben dat het dan toch in de gaten is gehouden. Lekker dubbel he.
Maar goed, terug naar post. Het bleef een beetje in mijn hoofd hangen. Ik ben een bevoorrecht persoon, want ik ontvang zo nu en dan leuke post. Vriendin Esther stuurt me regelmatig een met zorg uitgekozen kaartje met of zonder opleuk en ik stuur op mijn beurt kaartjes naar haar. Ik weet dat we er beiden blij van worden, al stuurde ik er eentje naar haar zonder postzegel en moest zij dokken en kwam er eentje niet aan omdat ik een boodschap voor de postbode op de envelop schreef. De beste man was vast zo blij dat hij de envelop op zijn hart bewaard.
Nu Eline op kamers zit gaan er ook kaartjes haar kant op. Ook deze worden verstuurd in een versierde envelop, al probeer ik nu de postbode niet meer af te leiden met tekst en blijft het bij de tekeningen die ik vaak op de enveloppen kalk. Het is een onbedwingbare neiging van me.
Toch was dit mailtje de reden waarom ik de voorraad kaartjes en mijn adresboekje pakte en kaartjes heb geschreven. Geen zinnige teksten, maar wel met versiering op de envelop en hopenlijk worden de ontvangers blij van hun kaartje, al kon ik geen gans vinden die een veer aan me wilde afstaan.
Friday, September 09, 2011
een nieuw begin
Heel symbolisch begonnen we op mijn verjaardag, 29 augustus, met een nieuw begin. Voor Eline begon de introductie week en daarmee haar nieuwe leven in Diemen en Amsterdam. Een spannende start waarbij ze heel veel nieuwe stappen moet zetten. Gelukkig bestaat er zoiets als een mobiele telefoon en hebben we deze week skype ontdekt. Handig en zo lijken we toch dichtbij en dat is best nodig voor de ondersteuning op het nieuw te volgen pad.
Jasper was al een week eerder begonnen op school en begon een week later, deze week, in de nieuwe puber groep van zijn kinderdagverblijf. Het is een rommelig nieuw begin. Deze week startte de vakantie van zijn taxichauffeur, die deze week door een lieve man vervangen werd, maar de komende twee weken moeten we dat weer afwachten. Op zijn nieuwe groep is het rommelig met een dagje invalkracht, de gedragsdeskundige die net nu een dagje mee komt lopen en vandaag met de inval door de eerste begeleidster zorg. Voor de komende week ziet het er nit beter uit, want de ene vaste juf gaat op vakantie en wordt vervangen door een onbekende vervangster.
Ook Bram begon op mijn verjaardag aan een nieuw schooljaar. Iedere dag weer 25 kilometer fietsen en weer wennen aan op tijd opstaan, huiswerk en regenpak.
Zo is het hier lekker rustig in huis en probeer ik weer een nieuw evenwicht te vinden door Echt te schilderen en niet alleen maar nuttige of nutteloze dingen te doen. De ene dag lukt dat beter dan de andere.
Aan het eind vorige week ontving ik een brief die gedateerd is op mijn verjaardag met het verzoek om bloed. De brief kwam van de geneticus van het U.Z. in Gent. Een paar jaar geleden hoorde ik van de geneticus die toen werkzaam was in het U.Z. dat er vijf mensen in de wereld beschreven zijn als Jasper. Na een telefoontje weet ik dat er een centrum in België is die onderzoek doet naar deze vijf en hun ouders, in de hoop wat te verklaren. Ik voldoe aan haar wens, bloed, en krijg op mijn verzoek het complete artikel wat ik op internet (lang leve internet, of toch niet?) vond, maar waar ik maar een pagina van kon lezen.
Nog een nieuw begin voor mij, want het is best confronterend om mijn kind op foto te zien bij de andere vier en het verhaal van hem, patient vijf, te lezen. Er zit toch nogal wat pijn op dat vlak blijkt en dat moet er uit, dat is van vroeger dat heb ik niet meer nodig.
En zo begint mijn nieuwe levensjaar zo weer rustig kabbelend en dan weer als een hobbelbaan van verschillende emoties. Ik ga me dit jaar dus beslist niet vervelen en ben van plan om veel bloemen in mijn tuin te laten opbloeien. Ik heb er zin in, ga nu lekker verder werken aan mijn tekening en een tekenles voorbereiden.
Jasper was al een week eerder begonnen op school en begon een week later, deze week, in de nieuwe puber groep van zijn kinderdagverblijf. Het is een rommelig nieuw begin. Deze week startte de vakantie van zijn taxichauffeur, die deze week door een lieve man vervangen werd, maar de komende twee weken moeten we dat weer afwachten. Op zijn nieuwe groep is het rommelig met een dagje invalkracht, de gedragsdeskundige die net nu een dagje mee komt lopen en vandaag met de inval door de eerste begeleidster zorg. Voor de komende week ziet het er nit beter uit, want de ene vaste juf gaat op vakantie en wordt vervangen door een onbekende vervangster.
Ook Bram begon op mijn verjaardag aan een nieuw schooljaar. Iedere dag weer 25 kilometer fietsen en weer wennen aan op tijd opstaan, huiswerk en regenpak.
Zo is het hier lekker rustig in huis en probeer ik weer een nieuw evenwicht te vinden door Echt te schilderen en niet alleen maar nuttige of nutteloze dingen te doen. De ene dag lukt dat beter dan de andere.
Aan het eind vorige week ontving ik een brief die gedateerd is op mijn verjaardag met het verzoek om bloed. De brief kwam van de geneticus van het U.Z. in Gent. Een paar jaar geleden hoorde ik van de geneticus die toen werkzaam was in het U.Z. dat er vijf mensen in de wereld beschreven zijn als Jasper. Na een telefoontje weet ik dat er een centrum in België is die onderzoek doet naar deze vijf en hun ouders, in de hoop wat te verklaren. Ik voldoe aan haar wens, bloed, en krijg op mijn verzoek het complete artikel wat ik op internet (lang leve internet, of toch niet?) vond, maar waar ik maar een pagina van kon lezen.
Nog een nieuw begin voor mij, want het is best confronterend om mijn kind op foto te zien bij de andere vier en het verhaal van hem, patient vijf, te lezen. Er zit toch nogal wat pijn op dat vlak blijkt en dat moet er uit, dat is van vroeger dat heb ik niet meer nodig.
En zo begint mijn nieuwe levensjaar zo weer rustig kabbelend en dan weer als een hobbelbaan van verschillende emoties. Ik ga me dit jaar dus beslist niet vervelen en ben van plan om veel bloemen in mijn tuin te laten opbloeien. Ik heb er zin in, ga nu lekker verder werken aan mijn tekening en een tekenles voorbereiden.
Wednesday, September 07, 2011
met vriendinnen...
Vandaag was het een mooie dag. Twee vriendinnen kwamen langs. Allebei dierbaar, allebei anders en allebei mooie vrouwen. De een wil minder snoepen en de ander nam lekkere appelbollen mee. Gelukkig wilden we allemaal wandelen en dat deden we dan ook na het verorberen van de lekkere koeken. Gedrieen wandelden we eerst binnendijks en daarna buitendijks weer terug. De wind waaide lekker en af en toe kregen we wat spetters op ons. De gesprekken waren fijn en zo raakten we weer meer op de hoogte van elkaars leven.
We sloten ons samenzijn af met een boterhammetje en nog meer gesprekken. De ene vriendin en ik vertelden de ander over de begintijd van onze vriendschap die al zo oud is als onze oudste kinderen, onze 18 jarige meiden die net begonnen zijn met hun studie verderop in het land. Zoals vrouwen zo eens kunnen hebben kwamen we bij zwangerschappen en geboortes die we gedeeld hebben. Door mij vergeten dingen, die mijn vriendin nog prima wist. Hoe ik tijdens mijn zwangerschap van Jasper bezig was met hazenlippen en bij Bram beslist niet. Hoe ons gesprek aan de telefoon verliep toen ik vertelde over Jasper die net geboren was en zij de oppas had op de oudste. Hoe fijn ik het nog steeds vindt dat zij en nog een andere vriendin de eerste jaren paraat stonden voor ons om op Eline te passen terwijl ik naar Jasper ging in het ziekenhuis. Dit alles gaat in een voor vrouwen vertrouwd snel programma praten, want de tandarts wachtte op mij om kwart over een om me te voorzien van nieuwe vullinkjes in mijn voortanden.
Alle drie gingen we dus weer ons weegs en alle drie met de belofte van een vervolg, maar dan schilderend.
Na mijn tandarts bezoek ging ik nog even langs op de zorgboerderij van nog een andere vriendin. Ja, ik heb er een paar. Ook deze vrouw gaat al jaren mee. Ze was blij me weer eens te zien en we spraken af om vanaf volgende week maandag onze weekelijkse wandel en babbeltocht te hervatten. Tussendoor babbel ik met de kinderen, die ik op een nieuweling na allemaal ken en voel ik me helemaal thuis tussen hen als ik samen met hen aan tafel zit voor koffie en sap.
Heerlijk dagje om op terug te kijken dus.
We sloten ons samenzijn af met een boterhammetje en nog meer gesprekken. De ene vriendin en ik vertelden de ander over de begintijd van onze vriendschap die al zo oud is als onze oudste kinderen, onze 18 jarige meiden die net begonnen zijn met hun studie verderop in het land. Zoals vrouwen zo eens kunnen hebben kwamen we bij zwangerschappen en geboortes die we gedeeld hebben. Door mij vergeten dingen, die mijn vriendin nog prima wist. Hoe ik tijdens mijn zwangerschap van Jasper bezig was met hazenlippen en bij Bram beslist niet. Hoe ons gesprek aan de telefoon verliep toen ik vertelde over Jasper die net geboren was en zij de oppas had op de oudste. Hoe fijn ik het nog steeds vindt dat zij en nog een andere vriendin de eerste jaren paraat stonden voor ons om op Eline te passen terwijl ik naar Jasper ging in het ziekenhuis. Dit alles gaat in een voor vrouwen vertrouwd snel programma praten, want de tandarts wachtte op mij om kwart over een om me te voorzien van nieuwe vullinkjes in mijn voortanden.
Alle drie gingen we dus weer ons weegs en alle drie met de belofte van een vervolg, maar dan schilderend.
Na mijn tandarts bezoek ging ik nog even langs op de zorgboerderij van nog een andere vriendin. Ja, ik heb er een paar. Ook deze vrouw gaat al jaren mee. Ze was blij me weer eens te zien en we spraken af om vanaf volgende week maandag onze weekelijkse wandel en babbeltocht te hervatten. Tussendoor babbel ik met de kinderen, die ik op een nieuweling na allemaal ken en voel ik me helemaal thuis tussen hen als ik samen met hen aan tafel zit voor koffie en sap.
Heerlijk dagje om op terug te kijken dus.
Thursday, September 01, 2011
nieuwe rolstoel
Zoals jullie wel weten duurt het in ons regelland even voor je een nieuwe voorziening hebt. Heel wat maanden geleden ging de aanvraag voor een nieuwe rolstoel de deur uit richting gemeente. Alles voorliep voorspoedig zelfs tot en met de passing, nou ja, het overleg over de nieuw aan te schaffen rolstoel. Daarna begon het wachten. Daarin zijn we ondertussen experts geworden door al dat wachten van de laatste 16 jaar.
De rolstoel zou net arriveren voor onze vakantie, maar ik sprak af met 'onze" Welzorger René dat we de oude rolstoel wel mee zouden nemen naar Frankrijk, wetend dat we daar meestal wat hobbels op onze weg tegen komen.
Zo hadden de mannen in en om de werkplaats van Welzorg de tijd om Jasper in te plannen. Die tijd namen ze dan ook. Na onze vakantie belde ik en, stom als ik ben, zei ik erbij dat het niet op een dag aankwam, want ja ik weet dat het altijd druk is voor hen in de zomervakantie. Bijna 2 weken later belde ik nog een keer, maar ja hij ging op vakantie en zijn collega ging het overnemen en moest mij dan maar bellen.
Met een zucht gingen we de volgende week in en zwaaide ik nog lief naar "onze" Welzorger die alle aanvraag en adviesdingen regelt terwijl ik met zus, neef en al mijn kinderen naar de winkel wandelde (zelfs met Welzorg rugzak voor de boodschappen). Accuut verloren we een onderdeel van de rolstoel wat toch wel een teken was volgens mij. René kreeg een mailtje van me met de foto van het onderdeel met de tekst: dit is wat er nog over is van de rolstoel.
Het bleef erg stil aan de kant van Welzorg en zo belde ik de eerste maandag na Jaspers 6 weken vakantie nog maar een keer onder het motto: er staat al anderhalve maand een rolstoel in jullie weg, wie gaat er verantwoordelijkheid nemen voor het werk? Een beetje pissig ben dan wel dat mogen jullie best weten. Wat nog erger is, Ik baal er van dat ik zo bellen moet en voel me na zo'n gesprek "rottig" om het maar eens op zijn zeeuws-vlaams te zeggen.
Natuurlijk kon Jaspers rolstoel nu meteen ingepland worden en kwam hij op woensdag met een glimmende rolstoel onder zijn kontje thuis. Wauw, mooi blauw, zelfs de spaakbeschermers! De rest onderdelen van de spraakcomputer zaten netjes in een tasje van Welzorg met de leus "Direct in beweging". Tja dat vroeg niet alleen om een lachsalvo, maar ook om een mailtje naar René, die niet te lui is om in beweging te komen en melig te antwoorden. Kijk dat maakt het altijd weer leuk, humor heen en weer in wat mailtjes terwijl waar het eigenlijk om gaat eindelijk geregeld is. Zo blijft iedereen in beweging, al weten sommigen niet waarheen (volgens René) en duurt het soms wat langer. Een bruikleenovereenkomst die getekend moet worden, maar vergeten is en dus later opgestuurd wordt in een gloednieuw paars tasje met Welzorg, altijd in beweging , erop. Geweldig ik geniet zo van dit zo ongein het maakt het wachten en de frustraties weer goed. Niet dat ik nu meteen weer iets ga aanvragen, misschien kan evengoed af en toe eens een melig bericht krijgen van deze of gene. Ik houd me aanbevolen!
Voor nu, een dag vol plezier allemaal!
De rolstoel zou net arriveren voor onze vakantie, maar ik sprak af met 'onze" Welzorger René dat we de oude rolstoel wel mee zouden nemen naar Frankrijk, wetend dat we daar meestal wat hobbels op onze weg tegen komen.
Zo hadden de mannen in en om de werkplaats van Welzorg de tijd om Jasper in te plannen. Die tijd namen ze dan ook. Na onze vakantie belde ik en, stom als ik ben, zei ik erbij dat het niet op een dag aankwam, want ja ik weet dat het altijd druk is voor hen in de zomervakantie. Bijna 2 weken later belde ik nog een keer, maar ja hij ging op vakantie en zijn collega ging het overnemen en moest mij dan maar bellen.
Met een zucht gingen we de volgende week in en zwaaide ik nog lief naar "onze" Welzorger die alle aanvraag en adviesdingen regelt terwijl ik met zus, neef en al mijn kinderen naar de winkel wandelde (zelfs met Welzorg rugzak voor de boodschappen). Accuut verloren we een onderdeel van de rolstoel wat toch wel een teken was volgens mij. René kreeg een mailtje van me met de foto van het onderdeel met de tekst: dit is wat er nog over is van de rolstoel.
Het bleef erg stil aan de kant van Welzorg en zo belde ik de eerste maandag na Jaspers 6 weken vakantie nog maar een keer onder het motto: er staat al anderhalve maand een rolstoel in jullie weg, wie gaat er verantwoordelijkheid nemen voor het werk? Een beetje pissig ben dan wel dat mogen jullie best weten. Wat nog erger is, Ik baal er van dat ik zo bellen moet en voel me na zo'n gesprek "rottig" om het maar eens op zijn zeeuws-vlaams te zeggen.
Natuurlijk kon Jaspers rolstoel nu meteen ingepland worden en kwam hij op woensdag met een glimmende rolstoel onder zijn kontje thuis. Wauw, mooi blauw, zelfs de spaakbeschermers! De rest onderdelen van de spraakcomputer zaten netjes in een tasje van Welzorg met de leus "Direct in beweging". Tja dat vroeg niet alleen om een lachsalvo, maar ook om een mailtje naar René, die niet te lui is om in beweging te komen en melig te antwoorden. Kijk dat maakt het altijd weer leuk, humor heen en weer in wat mailtjes terwijl waar het eigenlijk om gaat eindelijk geregeld is. Zo blijft iedereen in beweging, al weten sommigen niet waarheen (volgens René) en duurt het soms wat langer. Een bruikleenovereenkomst die getekend moet worden, maar vergeten is en dus later opgestuurd wordt in een gloednieuw paars tasje met Welzorg, altijd in beweging , erop. Geweldig ik geniet zo van dit zo ongein het maakt het wachten en de frustraties weer goed. Niet dat ik nu meteen weer iets ga aanvragen, misschien kan evengoed af en toe eens een melig bericht krijgen van deze of gene. Ik houd me aanbevolen!
Voor nu, een dag vol plezier allemaal!
Subscribe to:
Posts (Atom)