peruaans kind

Nou jongens (m/v) nu is het schilderij dan toch Echt klaar. Wat denken jullier er van?

van alles wat

Voor ik aan de slag ga even een blogje met van alles wat. Ik heb vaker ideetjes voor een blog dan dat er hier verschijnen. De dagen gaan zo snel en zijn zo kort dat ik er niet aan toe kom.

Laten we beginnen bij een paar weken geleden. Toen sloot Bram met de hele school het project oud en jong afsloot. Speciaal voor deze gelegenheid kleedde mijn schoonmoeder me aan in klederdracht. Mijn schoonvader komt uit Zuid-Beveland en is in het bezit van zijn moeders dracht en gelukkig of helaas staat het mij (volgens hem) prima. Ben ik toch wat te laat geboren. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd zegt een mooi gezegde, dus kan ik jullie de plaatjes hiervan natuurlijk niet onthouden.

Verder ben ik natuurlijk bezig met schilderen. Mijn Peruaans kind is nu echt bijna af. Hij is nog mee geweest naar mijn juf en daar heb ik er nog 2 keer heerlijk aan gewerkt. Zo meteen ga ik hem afronden en dan zie je hem later hier weer verschijnen.

Ondertussen ben ik ook bezig met het portretje van ons vriendinnetje Lara, die we sinds vorig jaar moeten missen. Vanavond ga ik daar weer aan verder. Het is heerlijk om er aan te werken. Hier de opzet van het begin tot nu: tekening....opzet in bruintinten....wit erover....en dan komt de kleur:

En dan was er natuurlijk nog Meisjesdag. Sommigen van julllie hebben er misschien al over gelezen op het blog van mijn zus, maar voor degenen die dat niet gedaan hebben hier nog even een kort berichtje erover.

Een jaarlijkse traditie van de meisjes in de familie is een dagje shoppen zonder de mannen. Om 8 uur stonden dochterlief en ik met ons busje bij ma voor de deur om haar op te halen. Door het Vlaamse land zoefden we door Antwerpen, langs Breda naar Nieuwegein om daar vanaf zus Nans verder te gaan naar Utrecht. Dat laatste stuk doen we met haar auto en de sneltram. Winkel in en winkel uit sjokken we op zoek naar leuke kleren. Eline scoort gelukkig een paar essentiele dingen als een hele leuke jas en 2 coole broeken en wat basis shirts. Ik zelf vind gelukkig ook nog wat shirts en zelfs ma slaagt. Zus houdt het bij verf en lintjes, maar ook daar doen Eline en ik aan mee. Bram is bijna jarig dus zoeken we ook nog een paar leuke kaarten en nemen we alvast een cadeautje mee en dat maakt de dag super geslaagd.

Met ontwrichte schouders van het tassen sjouwen arriveren we weer bij zus en zo thuis. Even zitten en dan te laat komen om te helpen in te keuken. Gelukkig kan ik nog net wat nuttigs doen met de feta en de pannenonderzetters en dan genieten we van een door zus met liefde klaargemaakte maaltijd. We amuseren ons prima met lekker kletsen en zoals altijd gaat de tijd te snel. We zijn nog lang niet uitgekletst en gedeeld als we naar huis vertrekken, maar ja ook daar wordt op ons gewacht. Bram heeft Eline door de dag heen gesmst om ons te laten weten dat hij ons mist; ons plezier wenst en dat er appeltaart op ons wacht bij thuiskomst. Dus nadat we ma afgeleverd hebben bij pa genieten wij van appeltaart en genieten we na van een geslaagde dag.Zo en dan ga ik nu na van alles wat gedaan te hebben mijn kleurrijk schilderij af maken. Fijne dag allemaal!

spreuk

In het tijdschrift Flow zat begin dit jaar een uitscheurbaar "52 weken mindful kalender" (tje).

De leus van deze week is een mooie, zeker voor mensen als ik die multitasken met de leuke dingen en de "moet" dingen van het leven.

Als ik mezelf voorbij loop, lach ik wel altijd even vriendelijk.

weekend

Hiep hoera voor weekenden. Dit weekend was weer een heerlijk weekend. Van vriendin Nancy hoorde ik dat ze op haar zorgboerderij 3 lammetjes had en dus togen we zeer regelmatig naar haar toe om de lammetjes de fles te geven en te kroelen. Moederschaap was de dag na de geboorte overleden en dus moet Nancy de lammeren zelf grootbrengen. Mijn dochter Eline is dol op schapen en zou al jaren er graag zelf eentje hebben, maar ja...

Dit is een gouden kans natuurlijk, dus zoefde ze op haar fietsje daar naar toe. Ik ben natuurlijk net zo gek op knuffelbaar grut en dus help ik met veel plezier mee, net als Bram en Jasper geniet op zijn manier.

Zaterdag kwam mijn vriendin met haar dochter die net zo oud is als Eline en voor school een praktische opdracht moest doen. Een opdracht geheel in mijn straatje en dus halen we kasten leeg en zetten we haar aan het werk. Heerlijk al dat gefrobel in huis en het geklets en gelach met elkaar. De rest van hun gezin offerden zich op om later te komen eten wat de dag mooi afsloot.

Verder heb ik me geamuseerd met mijn gehieme project.. want, lang leve het profielwerkstuk. Eline en haar vriendin Bo maken daarvoor een decor voor hun praktische opdracht van kcv. Een toneelstuk wat zich afspeelt in de oude Romeinse tijd. De dames doen dus eerst de praktische kant, het decor, en daarna de achtergrond, de theorie. De dames hebben 4 panelen van 240 bij 122 wat beschilderd moet worden, nadat ze alles van 2 lagen grondlaag en tekening hebben voorzien. Romeinse gebouwen, met pilaren en dergelijke moet daar allemaal op verschijnen. Helaas hebben ze beiden een druk huiswerkvol leven en niet veel tussen uren, die bestaan uit 50 minuten.

De panelen staan ondertussen thuis (dankzij onze bus) en daar wordt tussendoor geverfd door de dames en getekent ( en gegumt). Nog 2 en halve week te gaan voor het af moet zijn, zo rekende Eline net uit. Dat worden nog vollere weekenden voor de meiden. Ach dan neem het schaap kroelen wel over.

weegschaal

sterrenbeeld weegschaal

olieverf op linnen

detail

Mijn naam ontbreekt nog maar het is toch echt van mijn hand. Ik hoop dat jullie er van genieten

glimpsjes

Ik voel me een bevoorrecht mens, om maar eens even met de deur in huis te vallen. Nu voel ik me bevoorrecht op vele manieren, maar eentje wil ik er even uitlichtten.
Zoals jullie allemaal wel weten loop ik al heel wat jaren rond op de basisschool die mijn kind bezoekt. Ik blijf er 3 keer per week over en hoor en zie veel van de kinderen. Vooral omdat ik met de ouderraad en andere dingen die ik gedaan heb veel op school kwam.
De kinderen maken natuurlijk ook heel wat mee in hun leven en soms wordt ik deelgenoot gemaakt in hun zieleroerselen. En dat is waar ik me bevoorrecht door voel. Het vertrouwen wat me door hen geschonken wordt en waardoor je glimpsjes opvangt van wat hen bezighoudt of soms ook verdrietig maakt.
Met een meisje heb ik tijdens het ziekbed en overlijden van opa wat geknutselt en gepraat. Stelt niets voor... maar toch wel. Het zijn van die kleine dingen die hen roeren en waardoor je later mag genieten. Zo mocht ik gisteren lezen in haar kleurig boekje waar ze haar gedichtjes in schrijft. Met traantjes op haar wangen met mijn armen om haar heen lees ik in haar boekje en praat wat met haar. Het roert me zulke dingen, het zijn de gouden randjes in het leven.
Thuis kon ik het niet laten om wat terug te doen. Dus doe ik ook mijn best om een versje te schrijven, voor haar en ik maak er een tekeningetje bij. Ben benieuwd wat ze er van vindt.

mijn Peruaans kind

Bloed, zweet en tranen heeft het me gekost zegt men vaak. Zo bont wil ik het niet maken om te beweren dat het zo is, maar dat het lang geduurd heeft dat mijn Peruaans kind min of meer klaar is (volgende week gaat hij nog even mee naar mijn juf, Daisy van der Keelen) staat buiten kijf.

Vanaf de eerste opzet kwamen er geluiden dat het nooit wat ging worden met dit kind en dan is het soms lastig om daar overheen te stappen. Soms stond het kind maandenlang afwachtend vanaf mijn schildersezel de kamer in te kijken, dan weer werd er flink aan gewerkt. Het wisselde zich af. Misschien kunnen jullie je herinneren dat hij voor het eerst op mijn blog verscheen in maart 2009 en toen stond hij al een maand of wat op mijn ezel zo schreef ik daar.

In ieder geval dit is hem nu en hij hangt rustgevend boven mijn pc-tje. Ik hoor graag wat jullie er van vinden. Het schilderij is een olieverf schilderij van een meter op 80 centimeter.

een kijkje in de Hulsterse baseliek

Wat weekjes geleden ging ik met de vormelingen in spé mee naar de baseliek in Hulst voor de circle of life. Bij wat standjes kregen zij (en ik) heel wat te horen en zo kwamen we ook op plaatsen waar je anders niet zo snel komt. Gelukkig is mijn camera mijn trouwe reisgenoot en kon ik zo nog wat plaatjes schieten van het oude rooms katholieke geloof.