het leven schrijft...

Vorige week woensdag vroeg de Loesje kalender me dit:

Heb jij ook wel eens

de ambitie om

even helemaal niets

te doen

Ik heb de spreuk hierna opgehangen in de wc, dus wordt er steeds mee geconfronteerd. Mijn antwoord was ja op de vraag. Deze week beloofde errug vol te worden dus staarde de spreuk mij steeds ernstig aan. Of het nu kwam door mijn stellige ja of niet de dagen werden leger. Dingen die in de agenda stonden werden afgezegd en zo was er tijd voor mij...en mijn verkoudheid... Helaas vlogen de surprises en gedichten niet uit mijn handen en stropt het vooralsnog wat op. Ach ik ben inmiddels erg vertrouwd met het laatste moment fenomeen dus dat komt wel weer goed.

Vandaag bestaat Loesje 27 jaar en zei ze dit:

het leven

blijft

maar schrijven.

Een erg toepasselijke spreuk voor vandaag. Het leven schreef inderdaad weer verder en voor mij met wat frustraties waar ik erg verdrietig van werd. Na vier weken geleden om een briefje gevraagd te hebben van de kinderrevalidatiearts voor het aanpassen van de ligorthese bij haar secretaresse had ik vandaag nog steeds geen briefje. Al mijn telefoontjes die hierna nog op volgden hadden niet geholpen. Steeds was de kinderrevalidatiearts afwezig. Fijn, geen briefje dus en geen actie aan de ligorthese. Zonder het briefje mogen ze niets doen van de verzekeringen en dus klim ik in de telefoon. Helemaal gehad heb ik het met dit gedoe. Natuurlijk is de benodigde arts nu ziek. Al jaren is dit aan de orde: heb je deze kinderrevalidatiearts nodig? Ze is ziek of afwezig. Begrijp me niet verkeerd, het is ook nog een fijne vrouw .... als je haar ziet.

De man vertrok met de ligorthese en kan pas aan de slag met het ding als het briefje arriveert. Een paar telefoontjes vol frustraties (aan mijn kant van de lijn) is het geregeld. Een briefje is geschreven en gefaxt en het orgineel gaat op de bus naar Argonaut oftewel Welzorg international (geloof ik). Ineens kan er wel iemand een briefje schrijven, kan best de arts voor volwassenen geweest zijn. Ik heb geen idee, maar ik jank er maar eens lekker om. Wat een gedoe, waarom moet ik steeds bellen voor ze hun werk doen? Zo'n briefje is maar even werk en helaas zo nodig.

Gelukkig kwam een vriendin langs die ook wat frustraties had en zo schrijft het leven voort en kwamen verhalen voor elkaar tot leven en konden we elkaar steunen omdat we zoveel herkennen. Dat doet een zacht sompig hart goed.

En zo schrijft het leven verder naar het einde van het jaar en komt alles op zijn plek: de kast arriveerde 6 weken te laat en de bank komt volgende week 9 weken te laat, de plafondlift wordt eind december geplaatst, de ligorthese aangepast enzovoort. De frustraties schrijven zichzelf weg. Nu op naar een frustratieloos hoofdstuk. Reken maar dat ik daar van ga genieten. En? Wat schreef jullie leven?