Een dag vol obstakels.

Let op:Avondvullendprogramma:

Vandaag is de dag van de marathon, zoals vriendin Es hem gisteren aan de telefoon noemde en dus schilde ik vanochtend vroeg al vast de aardappelen en maakte ik de spruiten schoon. Vlees werd klaar gelegd en de borden en het bestek geteld.
Om 10 voor 9 toen iedereen naar school was stapten Ina en ik in de bus en vertrokken naar ons buurland. Eerst even pinnen en tanken (in België; veel goedkoper) en dan op weg om schuim te kopen voor de nog te maken carnavalspakken van Eline en haar vriendinnen en zo.
Bij Sint Niklaas gaan we via rotondes en dergelijke van de ene naar de andere snelweg, gestuurd door onze navigatieMiep. Al snel heb ik door dat Miep ons mooi naar Antwerpen aan het loodsen is in plaats van Zele. Nu moeten we in beide plaatsen zijn, maar dan was de voor ons “gewone” weg naar Antwerpen een stuk korter. We besluiten toch eerst Ina’s brommer onderdeel voor de Zundap op te halen en koersen door. Ina’s man had de route voor Antwerpen alvast ingesteld en blijkbaar vond navigatieMiep die leuker als de door ons opgeroepen route naar Zele. Afijn, niets aan het handje tot het me toch te gortig wordt en ik op weg ben naar de keuze Breda of Bergen op Zoom, terwijl het onderdeel ergens richting Boom/ Brussel op ons ligt te wachten. Via Ekeren keren we weer terug naar de snelweg en komen via Timboektoe waar we wezen moeten. Pff….. we zijn ondertussen al anderhalf uur verder (dat is zeker een half uur om).en hebben de Kennedytunnel 2 keer gezien vanaf de verkeerde kant (voor ons dan..).
Goed beslagen ten ijs vertrokken als we zijn drinken we eerst een bak koffie en eten een chocoladebroodje voor we lachend weer vertrekken.: op naar onze volgende bestemming. Ietwat wantrouwig houden we de navigatiedinges goed in de gaten en na een klein ommetje, omdat ik invoegend meteen moet afslaan aan de andere kant van de weg niet voor elkaar krijg arriveren we tegen half 12 bij het bedrijf Vrijdaghs. Yes, ja en joepie! Helaas is het bedrijf alleen voor klanten met afspraken open en voor ons particulieren alleen op vrijdag. Hoe kan het ook anders. We kijken elkaar eens aan en mijn dappere vriendin belt aan bij de receptie. Het toverwoord “Zeeland” zorgt er voor dat we toch binnen mogen. Yes! Degene die het moet regelen is er niet en de magazijnbediende is ziek (of andersom?) dus rijden we achter 2 mannen aan naar het andere magazijn. De restjes die door carnavallers opgekocht worden zijn op, want ja, over 2 weken is het al zover en je bent wel gek als je nog beginnen moet.
In het magazijn kiezen we een rol uit (met vele meters schuim) van een centimeter dik en proppen dat in de bus. De ene stoel moet wel naar voor anders kan de oprijplank niet omhoog. Terug bij de zaak moet de rol er weer uit en moet deze op de weegschaal. Een van de mannen die ons helpt spreekt nauwelijks Nederlands (haha…Vlaams ook niet) en dus worden we niets wijzer behalve dat de rol 31 kilo en een beetje weegt. Terwijl we wachten zien we schuim in alle soorten , maten, diktes en zelfs kleuren. Na het betalen van €156,- ben ik 31 kilo schuim rijker. Dat bedrag heb ik te danken aan het feit dat ik geen bonnetje wil, anders was ik €30,- meer kwijt. (dure bonnetjes…of komt het nu niet in de boeken?).
Opgetogen met onze aankoop vertrekken we huiswaarts. De rotonde rijdt ik minstens 6 keer rond, zodat Ina ons Miepje weer aan het denken kan zetten voor de route naar huis. Het zal jullie verbazen, maar verheugd kan ik jullie melden dat het vlot ging!
Duwend aan de ene kant van de deur en trekkend aan de andere kant van de deur krijgen Ina en ik (2 sterke vrouwen en dat bedoel ik letterlijk in dit geval) de rol binnen. Gelukt!
Tijd voor de tweede helft van de dag! Op naar Jaspers kdc voor een zorgplanbespreking. Sinds ik het concept zorgplan in huis heb liep ik al met het idee dat ook dit vast niet zo vlot zou lopen als ik zou willen en natuurlijk heb ik gelijk. Jammer.
We beginnen met z’n 4en met het stuk over communicatie. De logopediste vertelt en ik reageer af en toe. Jasper heeft een spraakcomputer die hij 1 keer per week bij logo gebruikt (training) en iedere dag thuis (zelf kiezen wat je wilt) en op zijn kdc twee big macks. (drukknoppen waar je een boodschap in kunt zetten en door op de knop te drukken laat je je keuze dus horen). Deze 2 knoppen zijn belangrijk geworden blijkt. Ik weet van niets, dacht dat ze sporadisch gebruikt werden en vindt het leuk dat Jasper daar van geniet. Dat de spraakcomputer de kast in mag tot nader order (voor een jaar of zo…) valt me rauw op mijn dak. De verhalen van logo aanhorend ga ik twijfelen aan mijn eigen verstandelijke vermogens omdat ik anders ervaar thuis. Dan komt het moment dat ze van mij een reactie verwachten of een instemming of zo. Mezelf kennende weet ik dat ik Te emotioneel ga reageren, want dit gaat te snel voor me: van een verhaal naar een keus, een afspraak. Veel geleerd van mezelf en van mijn communicatiecursus zeg ik dat het nu weet en dat ik er op terug zal komen, omdat ik er over na denken moet.
Ze zijn verbaasd en helaas voor alle partijen dringen ze aan en reageer ik met tranen, emotioneel en te rauw. Ik blijf bij mijn standpunt dat ik er over denken moet, maar leuk wordt het niet. Waarom niet gerespecteerd?
De rest van het gesprek voeren we met zijn 3tjes en verloopt gewoon. Niets aan de hand, want ja we willen allemaal hetzelfde: dat Jasper geniet en dat hij het goed heeft. Het stuk communicatie ronden we over 2 weken af.
Thuis klets ik bij met Eline en geniet van Jasper die etend met zijn spraakcomputer werkt zoals iedere dag, totdat ik merk dat zijn slang niet goed in zijn buik zat ( niet goed aangekoppeld? Klem tussen pop en tafelblad?) en hij drijfnat, plakkerig en zonder eten In zijn buik in zijn stoel zit.
Je zou er zelfmedelijden van krijgen op zo’n dag en dus pleng ik nog een traantje en begin met soppen en het wassen van de stoelhoes en zitbroek. Eline, de lieverd, komt helpen en poogt de stoel van een droge hoes te voorzien. Geloof het of niet, ik wist dat een niet passende hoes gekregen had op reserve, maar ging er van uit dat de tweede die ik nog niet zo lang geleden kreeg wel paste, wat niet het geval is. Zo zit Jasper nu dus in een kale stoel en is gelukkig de zitbroek weer helemaal droog.
Ondertussen zijn de buiken gevuld en is Bram klaar met drummen. Op voor de laatste etappe van vandaag: vergadering met de cliëntenraad van Jaspers kdc. Wie weet wat de avond nog brengen zal.... ik ga het maar weer met een blij gemoed en blanko tegemoet. Succes allemaal.