koppen in de maak

pa wolf, Baltimore
willy de wolf, macho
pluisje het konijn
Het thema van dit jaar voor carnaval is "de 3 biggetjes". Aanleiding was de dvd van de gelijknamige musical van studio 100. Nog even en dan ben ik klaar...(de dag ervoor of zo, waarschijnlijk)

dagelijkse beslommeringen

Dagen vullen is voor mij nooit een probleem. Er is immers altijd iets te doen en ik weet altijd wel iets te doen. Die dingen zijn altijd leuker als het doen van, zoals het zo mooi heet, het huishouden.

Vandaag deed ik het huishouden er even in vliegende vaart bij, want ja je weet en ziet dat het moet. Verder houd ik me vandaag vooral bezig met de voorbereidingen voor carnaval.

Een paar weken geleden was het besluit gevallen om weer lekker met de meiden naar "het ouw wijvenbal"(gemaskerd bal) te gaan en bedachten we ons thema. Schuim om te knutselen werd geregeld en stoffen besteld via internet. Dan kan er gestart worden aan de koppen.

Jaaaaha, maarre er zijn natuurlijk nog andere dingen. Een ochtendje kijken bij het afdansen van Eline, ma's haar knippen en krullen, langs bij vriendinnen, overblijven, op het matje komen bij de dikke deur, een middagje ziekenhuis met een overblijvertje, pa helpen met zijn nieuwe camera, heen en weer rijden naar van alles en er gewoon zijn voor iedereen.

Niemand ontkomt er aan; op de meest vreemde tijdstippen vul ik het huis met lijmlucht van de fabriek waar ik eens 6 dagen gesnoven..uuh ..gewerkt heb. Stukje bij beetje komt er vorm in de koppen en worden ze bekleed met haar. Nog 1 en dan kan ik morgen beginnen met verven. Nadat ik naar oma's brunch ben geweest, want eerst vieren we haar 97ste verjaardag.

Ook wandelen staat even 4 keer per week op de agenda. Weer of geen weer, met of zonder wind en regen, Ina en ik gaan er voor. Zo liepen we ook een keer door de "stad" en over de stadswallen voor het uitzetten van een speurtocht voor Ina's dochter.

Een andere keer wandelden we door het ziekenhuis. Een van onze overblijvers was gevallen en omdat pa en ma beiden werkten gingen wij met hun toestemming op pad. De dierentuin leek ons leuker, dus bedacht ik een spel waarbij we de mensen als dieren gingen zien en dat brak de spanning voor ons meisje. Samen gingen we hand in hand lachend op de foto, ondanks de zere pols en legden we alles nog eens extra uit wat de dokter verteld had.

Met een grote grijns en tips voor het maken van haar huiswerk (want rechts zat nu gips) leverden we ons knappe dametje af bij haar moeder, die inmiddels op school gearriveerd was.

Je ziet, never a dull moment, beslommeringen genoeg op een dag.

Gelukkig wordt er nog steeds het best gepresteerd onder druk en op het laatste moment, dus ik weet zeker dat er morgen koppen op dit blog herrijzen en dan, dan kunnen jullie meegenieten van de voorpret...of het voorwerk....

Hulst vanaf de stadswallen:

alsnog

Op 19 dec. beloofde ik jullie de tekenig die ik de avond ervoor had gemaakt, nou hier komt hij alsnog. ben sindsdien ook nog niet gaan tekenen en dat gaat ook nog een week of 2 duren ook..Tja...

afscheid

Vorige week moesten we afscheid nemen van Jaspers kdc vriendinnetje. Alle medewerkers, ouders en kinderen zaten samen in de kerk. Ieder met zijn eigen emoties en elk op een ander moment met tranen in de ogen. Mooi om dan samen te zitten en elkaar troost te kunnen bieden met welk klein gebaar dan ook.

Het verlies van ons vriendinnetje werd gesymobliseerd als een vlinder die vooruit gevlogen is naar het licht en zo was het ook net alsof ze langs al haar vriendjes kwam fladderen. De een had ineens erg veel lol en op een ander moment begon de kleinste spruit van ons gezelschap druk te kletsen. Erg ontroerend om met onze bijzondere kinderen in de kerk te zitten en wat gedroegen ze zich voorbeeldig.

Onze Jasper zat geflankeerd tussen zijn moeder aan de ene kant en aan de andere kant zijn juffen. Nou hij hield ze goed in de gaten hoor en door een stralende lach maakte hij hun verdriet weer wat draagelijker. Wat zijn ze toch uniek, onze gehandicapte kinderen (gehandicapt in het hier en nu, maar verder...?).

Gelukkig heb ik vorig jaar veel geleerd (met dank aan....) en kan ik er goed mee omgaan. Misschien klinkt het stom, maar vorig jaar zou ik er aardig de kop van in zijn. De omstandigheden waar onder het gebeurt is maken het extra confronterend voor mij, maar ik kan het op een goede manier zien.

Het verlies wordt er echter niet minder groot om en reken maar dat we haar, met haar stralende lach en haar donkere ogen niet zullen vergeten.

blij...droevig

Dagen rijgen zich aaneen. Mooie dagen hebben we gehad: een hele vakantie vol. We genoten van elkaar en het samen zijn met lieve vrienden en familie. Heerlijk uitjes en veel kneuterigheid. Niets bijzonders om een blog mee te vullen; hoewel het mij altijd weer bijzonder aanvoelt al die liefde en vriendschap die onderling verspreidt word. Toch heb ik niet het idee dat er iemand zit te wachten op een opsomming van wat we al die dagen gedaan hebben.

Nu, nu is het echte leven weer aangebroken en meteen bereikt er ons allerlei droevig nieuws. Nieuws wat me raakt en aardig van de kaart brengt. Zo verloor Jasper vandaag zijn "oude"groepsgenootje (Jasper zit tegenwoordig in een andere groep); tevens taxigenootje. Tja en dat doet pijn en wat komt dat dichtbij (en niet alleen geografisch gezien).

Laat ons maar veel genieten van al onze dierbaren, want wat kan alles toch snel veranderen. Vanaf hier voor ieder veel liefs en veel sterkte voor de moeilijke dingen in het leven.