afscheid

Vorige week moesten we afscheid nemen van Jaspers kdc vriendinnetje. Alle medewerkers, ouders en kinderen zaten samen in de kerk. Ieder met zijn eigen emoties en elk op een ander moment met tranen in de ogen. Mooi om dan samen te zitten en elkaar troost te kunnen bieden met welk klein gebaar dan ook.

Het verlies van ons vriendinnetje werd gesymobliseerd als een vlinder die vooruit gevlogen is naar het licht en zo was het ook net alsof ze langs al haar vriendjes kwam fladderen. De een had ineens erg veel lol en op een ander moment begon de kleinste spruit van ons gezelschap druk te kletsen. Erg ontroerend om met onze bijzondere kinderen in de kerk te zitten en wat gedroegen ze zich voorbeeldig.

Onze Jasper zat geflankeerd tussen zijn moeder aan de ene kant en aan de andere kant zijn juffen. Nou hij hield ze goed in de gaten hoor en door een stralende lach maakte hij hun verdriet weer wat draagelijker. Wat zijn ze toch uniek, onze gehandicapte kinderen (gehandicapt in het hier en nu, maar verder...?).

Gelukkig heb ik vorig jaar veel geleerd (met dank aan....) en kan ik er goed mee omgaan. Misschien klinkt het stom, maar vorig jaar zou ik er aardig de kop van in zijn. De omstandigheden waar onder het gebeurt is maken het extra confronterend voor mij, maar ik kan het op een goede manier zien.

Het verlies wordt er echter niet minder groot om en reken maar dat we haar, met haar stralende lach en haar donkere ogen niet zullen vergeten.