Shi....

Na 4 dagen vol Kerstgezelligheid ( 4 ja, we zijn een kei in genieten) was er vandaag tijd voor niets. Heerlijk met een boekie was ik te vinden in de zetel naast Jasper of lekker op de bank. Rudie was wat fanatieker en schilderde het plafond en de plintjes boven de computerhoek in de bijkeuken. Alles lekker lui en onder controle totdat ik Jasper op de grond parkeerde om lekker te liggen. Tot mijn grote verbazing zie ik in zijn stoel zijn maagsonde liggen! SHI.... Jaspers maagsonde is uit zijn buik meld ik. Eline en Bram kijken verschrikt en Bram gaat snel aan de kant staan als ik langszoef om Jaspers tas te halen. In Jaspers tas zit een "apenetui" met benodigdheden voor de sonde en zo. Actie ondernemen is prioriteit in zo'n geval, want eenmaal verlost van je maagsonde groeit het gat super snel weer dicht. Gelukkig maar dat ik later verpleegster en dokter word. Ik haal de blaassonde uit de etui en stop deze in het gat van de maagsonde. Eline houdt hem vast en Bram haalt een schaar en de plakband (de afscheurbare pleister: Leukopor voor diegene die het wat zegt). Ik knip van boven het tuitje van de maagsonde en knip van het koppelstuk van de maagsonde het schroefgedeelte zodat ik het klemmetje overzetten kan. Anders loopt Jasper zijn buik leeg. Het geheel plak ik stevig op Jaspers buik. De eerste hulp is verleend, dus nu moet ik een arts regelen voor een nieuwe sonde. Ik heb altijd 2 opties. Terneuzen of Gent. In principe mag een kinderarts een nieuwe Mic- Key steken, maar ik weet dat Jaspers kinderarts dat niet zo ziet zitten. Er zijn ook andere kinderartsen hier, maar ja op zondag moet alles geregeld worden via de HAP en ik vraag me dan ook af of ze zo'n ding op voorraad hebben, dus ik kies voor optie 2. Ik bel Gent en wordt doorverbonden met een arts op de Spoed. Hij gaat kijken wat hij regelen kan en belt me binnen de 5 minuten op om te zeggen dat ik naar de Spoed komen kan. Jaspers tas is ondertussen gevuld, klaar voor ons tripje en we zijn dus zo op weg. Nog even tanken, want ja, op zulke momenten heb je altijd gebrek aan brandstof.

De spoed is een plek waar we nog nooit geweest zijn in het UZ en Jasper weet dat er wat staat te gebeuren en vindt het spannend. Hij huilt wat en als we in een behandelkamer moeten wachten laat hij eerst verdrietig weten dat hij dit niet leuk vind. Te veel meegemaakt. Ik lees voor van Nijntje en Bumba en knuffel hem en zo zakt het verdriet. Als uiteindelijk de kinderarts arriveert zijn we zo'n 3 kwartier verder. Het is een aardige jonge vent zonder witte jas. Jasper mag op de behandeltafel en de arts vindt dat ik het perfect aangepakt heb en dat de sonde er lang gezeten heeft (1 jaar ). Hij heeft de nieuw sonde bij; controleert hem (is de ballon oke) en instaleert hem. Een fluitje van een cent, ik zou het zelf ook kunnen. We wachten nog even op een nieuwe blaassonde voor de volgende keer die ongetwijfeld een keer komt en dan kunnen we weer naar huis, nadat we gebeld hebben dat we er aan komen.

Thuis lekker eten en even bijkomen... zo zie je maar weer ...never a dull moment